♥ Motherhood ♥

Moeder zijn, het allermooiste wat er is. Maar ook meteen het allermoeilijkste. Als klein meisje droomde ik er al van om moeder te worden. Het maakte mij niet uit hoe die kinderen er zouden komen, maar ze zouden er komen. Ik heb mijn hele leven heel veel opgepast en ook een tijd op een kinderdagverblijf gewerkt. Een soort van langdurige mommy-school, dus ik wist wel redelijk goed wat ik kon verwachten. Toen Zoë eenmaal geboren werd, was bijna alles zoals ik me had voorgesteld, ik kwam niet voor verrassingen te staan en ik hoefde totaal niet te wennen. Het was alsof het altijd zo geweest was. Intens gelukkig! Maar er is één aspect aan het moederschap waar niemand mij op voor had kunnen bereiden en wat niemand je kan uitleggen als je nog geen kinderen hebt. En waar je ook nooit aan went. Ik heb het over dat intense en overweldigende gevoel wat over je heen komt vanaf het moment dat ze geboren worden. BAM! Welkom in de wereld van kwetsbaarheid. Ik vind het zo heftig. Aan de ene kant is het zo mooi en ben je zo dankbaar dat er iemand in je leven is waar je op die manier van mag houden, maar aan de andere kant vind ik het verschrikkelijk en heeft het mij ontzettend veranderd.
Alles is zo dubbel aan het moederschap, niet te doen soms. Zeker sinds de tweede er is voel ik echt dat ik behoefte heb aan tijd voor mezelf, maar zodra je dat doet voel je je meteen weer schuldig. Volop genieten wil ik heel graag, maar vind ik vaak moeilijk. Vooral als ik iets zonder de kids doe, want dan komt dat schuldgevoel meteen weer om de hoek kijken. Maar ook betrap ik mezelf er wel eens op dat ik een soort van heimwee krijg als ik vriendinnen zonder vriend en kinderen hoor praten over alle mooie feestjes en leuke dingen die ze meemaken. Begrijp me niet verkeerd, ik heb heel veel gefeest in mijn leven en met kinderen maak je absoluut hele mooie dingen mee. Toen we alleen Zoë hadden gingen we ook nog geregeld uit, maar brak zijn met twee kinderen en er elke keer ’s nachts uit moeten is gewoon niet te doen. Ik merk dus dat ik tegenwoordig in het weekend uitgeteld op de bank zit, in plaats van dat ik dansend in de kroeg sta. En als ik echt heel eerlijk ben, vind ik dat jammer. En ook daar voel je je dan weer schuldig over. En nou zijn dit allemaal dingen waar ik nog prima mee kan leven. Je moet gewoon accepteren dat je een ander leven moet leiden als je kinderen nog zo jong zijn. Maar dat is een proces;) Voor mij wel een lastig proces. Duurt ff!
Maar alle angsten en zorgen die bij het moederschap komen kijken, heb ik nog steeds niet echt een plekje kunnen geven. Ik denk ook niet dat dat ooit gaat lukken, want elke fase brengt weer nieuwe dingen met zich mee. Het eerste jaar na mijn eerste zwangerschap was ik nog super hormonaal en relativeren is dan niet echt mijn sterkste punt. Terwijl ik daar normaal echt super goed in ben. Ik vond het ook heel naar om te merken dat ik er geen controle meer over had. Ik was niet zozeer bang of onzeker over het moeder zijn, maar voor alles waar je geen controle over hebt. Zoals gezondheid, het verkeer, aanslagen en dat soort dingen. Sinds ik moeder ben kijk ik ook geen nieuws meer, want alles blijft hangen. Ik was even bang dat het voor altijd zo heftig zou blijven, maar gelukkig kon ik na ongeveer een jaar wel weer een beetje beter relativeren. Maar een pussy ben ik nog steeds. Ik moet ook overal om huilen sinds ik moeder ben, vind ik ook heel irritant. Door al deze gevoelens keek ik niet bepaald uit naar een tweede zwangerschap en het eerste jaar daarna. Maar goed, op een gegeven moment wordt het gevoel dat je heel graag twee kinderen wil toch sterker dan de angst en ga je het weer proberen.
Ik moet wel zeggen dat ik tijdens mijn tweede zwangerschap veel meer hier op aarde was dan bij mijn eerste. Je moet ook wel als je al een peuter rond hebt hobbelen. Ik heb ook het gevoel dat ik na de geboorte van Vic minder heftige hormoonschommelingen heb gehad dan na Zoë, maar het kan ook zijn dat ik ze als minder heftig ervaar omdat ik er al een soort van aan gewend ben en er inmiddels een beetje mee om kan gaan. Soms komen al die angsten wel extreem naar boven, maar tegenwoordig blokkeer ik ze gewoon. Dat lukt me nu, omdat ik ervaren heb dat het na een tijdje ook weer minder wordt. Ik hoef er dus niks mee. En na mijn eerste zwangerschap wist ik niet of het ooit nog weg zou gaan. In mijn omgeving was ik eigenlijk de eerste die moeder werd, dus ik kon niet echt vragen of andere moeders dit ook zo ervaren hebben. Ik hoorde en las alleen maar verhalen over dat moeders zo moe waren, tropenjaren, geen tijd meer voor zichzelf hadden en dat het huishouden ontploft was. Dat waren allemaal dingen waar ik na Zoë niet echt last van had. Ik was wel moe, maar ik vond dat allemaal niet zo erg. En ik kon nog genoeg dingen voor mezelf doen, ik kon haar ook heel makkelijk meenemen (totdat ze ging lopen hoor, toen werd het anders ;)) Het begrip ‘tropenjaren’ begrijp ik pas sinds ik moeder van twee kinderen ben.
Dus voor iedereen die net moeder is geworden en dezelfde angsten hebben als ik: het wordt beter! Helemaal weg gaat het nooit, want je bent nou eenmaal super kwetsbaar als je iemand in je leven hebt die voor de volle 100% afhankelijk van je is. Maar er komt een tijd dat je de boel weer iets beter kunt relativeren. En als dat niet lukt zijn er heel veel specialisten die je erbij kunnen helpen. Ik heb het op eigen kracht gedaan, maar ik kan me zo goed voorstellen dat je hulp zoekt.
Maar goed, ik ben nu 8 maanden verder en heb het redelijk onder controle. Ik zeg redelijk, omdat ik me nog regelmatig overvallen voel door dit intense gevoel. Ik probeer er een positieve draai aan te geven door meteen dankbaar te zijn in plaats van angstig. Maar ik vind wel heel slecht geregeld van de natuur dat ouders van jonge kinderen zo moe zijn;). Kinderen zijn maar zo kort zo klein, lief, schattig en enorm (leuk) vervelend. Helaas ben je vaak te moe en te druk in je hoofd om het echt te zien en het bewust in je op te nemen en er dus van te genieten. Ik probeer het wel heel hard, maar het lukt me lang niet altijd. Ik zou absoluut niet zonder ze willen en ik zou het allemaal niet willen missen, maar ik zou wel heel af en toe nog even tien jaar terug in de tijd willen gaan om even super hard te genieten van het niks ‘moeten’ en nog meer te genieten van het geen zorgen hebben. Dat heb ik me nooit gerealiseerd. Maar dat is altijd achteraf natuurlijk ;). Ik ben heel benieuwd of dit herkenbaar is voor jullie!!?!

Een aantal foto’s uit mijn onbezorgde leven 😉

Dit is echt heel lang geleden! Verkleedfeestje met mijn clubgenoten, love it 😉 Tegenwoordig heb ik alleen nog maar ‘Frozen-feestjes’.

Hier woonde ik net in Amsterdam met twee vriendinnetjes en was onze grootste zorg welke outfit we aan moesten en welk feestje het leukst was. Heel veel leuke herinneringen 🙂