Een hele nieuwe fase…zeg dat wel! Men wat een heftigheid, haha! Ik dacht dat verhuizen en verbouwen pittig was, maar deze hele start van de basisschool periode gaat me echt wel aan het hart. En tuurlijk weet ik dat het goed komt, daar twijfel ik niet over. En het heeft ook zeker heel veel positieve kanten, maar dit begin vind ik moeilijk.
Ik heb het ook weer even intens dom gepland voor mezelf. Ik wilde op tijd verhuisd zijn zodat de kids gewend zouden zijn aan alles voor dat deze hele nieuwe fase aan zou breken. Omdat ik dan zo druk ben met bedenken wat handig en fijn is voor de kids, ben ik mezelf even vergeten;). Ik had Vic zijn eerste wen dag gepland op dezelfde dag dat Zoë voor het eerst naar school ging. Dus 2 keer een gebroken hart in een uur tijd om vervolgens 2 oververmoeide kinderen weer op te gaan halen. En de volgende dag hetzelfde liedje. En deze week dus weer. Maar goed, als ik het van de positieve kant bekijk: ik ben straks wel na een korte (hooooop ik ) periode van al deze wen-ellende af. Kan ik eerder beginnen met het lijmen van mijn moeder-hart;).
Ik vind het aan de ene kant heel heftig dat Zoë niet thuis is overdag, maar aan de andere kant heb ik er ook wel naar uitgekeken. Ze is er zo aan toe, dat ze thuis soms moeilijk te vermaken was. Zeker omdat er nog een dreumes rond banjert die ook de nodige aandacht opeist. Maar dat besef van een hele nieuwe fase en dat Zoë, mijn eerste kindje, echt absoluut niet klein meer is komt wel even binnen deze eerste weken. Dat ben ik nu nog even aan het verwerken. Gelukkig was Tommie vorige week vrij, anders had ik letterlijk de hele dag gehuild. Zo super irritant dat het moederschap je zo mega labiel kan maken, haha! Niet te doen. Soort van ‘lege nest syndroom’, maar dan met kids die naar school en de opvang gaan;). Misschien heb ik daarom wel mega rammelende eierstokken. Maar dat is natuurlijk helemaal geen goede reden om nog een kindje te wensen, want uiteindelijk gaan alle kids naar school.
En dan Vicje wegbrengen. Hij begint al te huilen als ik de straat in fiets, zo zielig! Terwijl ik echt heel stoer probeer te doen, ik hou het afscheid kort (ik heb zelf in de kinderopvang gewerkt, dus ik weet hoe ouders het moeilijke afscheidsmoment zelf in stand kunnen houden) en sprint zo snel mogelijk met een happy hoofd dat gebouw uit, om vervolgens met een intens gebroken hart te dealen op de fiets. Lekker dramatisch hè, maar ik kan er even niks beters van maken. Gelukkig voel ik aan alles dat het goed gaat komen, maar voor nu is het gewoon even k*t. En dat mag ook, hoort er bij. Al kijk ik wel echt uit naar het moment dat hij zijn klasje in sprint en mij al niet meer ziet staan. En dat Zoë aan me vraagt of ik haar alsjeblieft op de hoek wil afzetten, omdat ouders zo niet cool zijn. Dan hoef je je ook minder schuldig te voelen omdat je lekker aan het werk gaat. Ik probeer de kindjes ook uit te leggen dat ik ga werken omdat het nodig is, maar vooral ook omdat ik het heel erg leuk vind. Door deze hele nieuwe fase is er voor mij veel meer tijd om te werken en om met het gezin echt weekend te vieren. Eerder was ik vaak aan het werk en was er veel tijd apart, vanaf nu hoeft dat dus niet meer. Maar als ik Vic dan huilend achterlaat wil ik het liefst stoppen met alles, maar in the end word ik daar echt niet gelukkig van en hij dus ook niet.
Lastige dilemma’s hoor! Ik vraag me zo af of veel moeders dat hebben? Ik zie zo veel moeders die er helemaal oké mee zijn (of lijken), dat wil ik eigenlijk ook! Alleen lukt het nog niet helemaal. Mannen lijken er minder moeite mee te hebben, maar gelukkig vond Tom het vorige week ook niet leuk en had hij het liefst zijn baan opgezegd;). Ik voel me totaal niet schuldig omdat Zoë op school zit, dat hoort er gewoon bij en dat moet iedereen. Maar ik wil bijvoorbeeld niet dat ze elke dag naar de BSO gaat en dat ik haar pas heel laat ophaal. Ik wil heel graag elke dag echt contact en niet alleen maar vliegen, rennen, haasten en naar bed. Vic wegbrengen vind ik wel heel moeilijk, want dat doe ik echt omdat ik moet werken. Maar goed, het is voor 2 dagen, ik haal hem op tijd weer op en het is een super fijne plek waar hij zit. Al denkt hij daar zelf nu nog anders over;). Don’t worry, hij heeft ook veel blije momenten. Maar hij is gewoon nog niet helemaal op zijn plekje, super logisch na 2 weken. Zoë vindt het afscheid heel moeilijk, maar haal ik wel blij op. ’s Avonds in bed is ze nog wel verdrietig en zegt ze niet naar school te willen. Maar ik hoef haar niet mee te slepen en eenmaal op school gaat het goed.
Nou ja en zo gaan er nog wel 100 dilemma’s door mijn hoofd, moeilijk!! En dat in combinatie met slecht slapen, ongesteld zijn en oververmoeide en snotterige kids is echt fantastisch, haha! Ik heb de komende weken zo proberen te plannen dat ik zelf thuis ben zodra Zoë uit school komt en veel blijf ik gewoon ’s avonds doen. De oma’s zijn er geregeld om op te passen, dat voelt voor de kinderen niet als oppas. Sterker nog, ik tel niet meer mee zodra er een oma is. Love dat! En als ik mijn afspraken niet kan verzetten heb ik oppas Madelief, ook zo fijn! Zodra school en kdv helemaal oké zijn, wil ik Oppas Madelief weer voor een vaste (mid)dag inplannen. In dit soort periodes ben ik zo blij dat ik vaak mijn eigen tijd kan indelen. Ik voel intens mee met alle moeders die elke dag op kantoor moeten zitten en snap ook alle moeders die heel gelukkig thuis zitten. Voor alle opties is wel wat te zeggen. Ik moet nog even mijn weg vinden in deze nieuwe situatie. Maar ik weet zeker dat zodra de kinderen helemaal blij zijn, ik dat ook ben. Ik kan niet wachten:)!
Liefs!
Ps. Mijn jurk op deze foto is van Church of Labels. De laarzen kan je sparen bij aankoop van 6 actieverpakkingen Sourcy. Ik heb ze ook voor de kids, te leuk! Alle info vind je hier.
De school van Zoë en crèche van Vic hou ik liever voor mezelf, maar Oppas Madelief kan ik wel intens aanraden. Zo fijn om ook oppas aan huis te hebben, lekker rustig voor de kids, zeker nu ze ook naar school en de crèche gaan. Af en toe geen andere kinderen en gewoon in je eigen omgeving zijn is ook heel fijn. Voor meer info, klik hier. (Meiden zijn gescreend, super fijn:))
-xxx-
