Happy New Year!! Daar ben ik weer hoor. Het heeft even geduurd, sorry daarvoor. Maar goed, twee kinderen, heel veel ander werk, je kent het wel ;)!
Maar OMG! Ik heb wel even goed nieuws om het jaar mee te beginnen. We hebben een huis!! Ik moet wel eerlijk bekennen dat het niet meteen ons droomhuis was, maar soms moet je gewoon even realistisch zijn;). Ik dacht altijd dat als je eenmaal de stad verlaat je ‘alles’ kan kopen wat je maar wilt. Ik had het idee dat we er qua ruimte enorm op vooruit zouden gaan. Nou valt dat in deze tijd en markt toch echt nog wel even tegen. En als je dan iets vindt wat er helemaal op lijkt, word je meteen weer mega overboden. Zo niet leuk!
Maar nu hebben we een huis gevonden waar ik gewoon ons droomhuis van ga maken. Ennnnn een mega grote tuin!! In mijn beleving dan;). We hebben nu hier in Amsterdam namelijk 6 vierkante meter ;). Voor de kinderen gaat het zo fijn worden! Gewoon fietsen, voetballen, steppen, rennen, springen op de trampoline, schommelen, glijden, in de zandbak…en dat allemaal in onze eigen tuin. Voor veel mensen is dat misschien heel normaal, maar mijn Amsterdamse lezers zullen meteen snappen wat ik bedoel.
Er moet nog wel het één en ander gebeuren voor het ons droomhuis wordt, dus jullie gaan het komende jaar heel veel interieur voorbij zien komen! Ik ben de komende maanden heel druk met vloeren uitzoeken, nieuwe badkamers kiezen, de keuken aanpassen, schilders en de goede verf vinden, deuren uitkiezen, noem maar op. En dan natuurlijk nog de inrichting. Ik ben me al een tijdje aan het verdiepen in interieur, dus gelukkig weet ik al aardig goed wat ik wil. Denk aan lichte visgraat vloer, stalen deuren, zwarte raambekleding, velvet, goud…HELEMAAL ZIN IN! En dus 2 kinderkamers om opnieuw in te richten. Hoe leuk is dat?
Dus wij zijn super blij! Maar ik ben ook wel een beetje verdrietig. Ik had namelijk altijd gedacht dat ik zo’n moeder zou zijn die altijd in Amsterdam zou blijven wonen. Maar nu met twee kids zie ik toch te veel beren op de weg. Is nog wel even een acceptatieproceje hoor…Toen ik alleen Zoë had kwam het niet eens in me op om de stad te verlaten. Maar ik vind dat zodra het moment aanbreekt dat je oudste kind naar school moet, je na moet gaan denken over de inrichting van je leven op lange termijn.
En dan hebben wij ook nog eens de ‘pech’ dat wij ongeveer de enige zijn in onze omgeving met een kind van 3 1/2 jaar. Onze vrienden beginnen allemaal nu pas een beetje kinderen te krijgen. Ik hoor wel heel veel om me heen dat mensen de stad willen verlaten zodra de kids naar school gaan. En dan zit ik straks ‘alleen’ in Amsterdam, omdat iedereen opeens gaat verhuizen. Je kan denken: dan verhuis je toch pas als dat moment is aangebroken?! Maar mijn hart breekt al bij het idee dat de kids dan helemaal gewend zijn op school met veel vriendjes en vriendinnetjes en dat wij dan opeens besluiten om te verhuizen. Dan moeten ze alles en iedereen achterlaten, terwijl ik nu al weet dat dat moment toch echt gaat komen. Het liefst had ik nog een jaar of vijf gewacht, maar voor mijn gevoel kan ik dat niet maken tegenover de kindjes. Dus: heftig, maar wel verstandig.
En ik heb ook echt het gevoel dat het wonen buiten de stad je leven net iets makkelijker maakt. Misschien kom ik daar straks wel op terug en er zullen genoeg stadse moeders zijn die het daar niet mee eens zijn, maar voor mij maakt het het (psychisch) makkelijker. Alles is in de buurt, je kan even snel met de auto ergens naartoe (hier sta je altijd vast en kan je -ik;)- nooit parkeren), geen trams en taxi’s die als idioten rijden en zo kan ik nog wel even doorgaan.
En dan zie ik ook nog hele grote beren, zoals de maatschappij en alles wat er aan de hand is de laatste jaren. Ik ben soms gewoon bang in Amsterdam (ik wil het niet, maar het is er gewoon) en dan zie ik allerlei rampscenario’s voor me met gijzelingen op scholen etc. Ik wil me er niet te veel over uitlaten, omdat ik die ideeën niet in jullie hoofd wil prenten. Daar heb ik zelf altijd zo’n last van…dan lees of hoor ik weer één of ander naar verhaal en dat blijft dan intens in mijn hoofd hangen. Dat heb ik dus sinds in moeder ben heel extreem. Heel naar, je bent zo ontzettend kwetsbaar. Ik wil me er niet te veel door laten leiden en ooit zal ik ze los moeten laten, maar nu nog even lekker niet;).
En gelukkig is Amsterdam nog wel binnen een klein half uurtje bereikbaar, dat voelt wel heel fijn. Ik zal hier nog wekelijks zijn, ook lekker zonder de kids. En ik hoor gelukkig van steeds meer hele leuke mensen dat ze die kant op gaan, dat scheelt de wereld. Ik ben heel benieuwd hoe lang ik nodig heb om te wennen. Zijn er meer moeders die de stap vanuit de stad naar een rustige plek hebben gemaakt? Ik hoop natuurlijk van jullie allemaal te horen dat het heel erg meevalt en dat je nooit meer anders zou willen ;)! Laat het me please weten onder één van mijn foto’s op mijn instagram.
Liefs!!
