Echt, HOE DAN!?!! Ik snap er helemaal niks van. Zwanger zijn is mega niet mijn lievelingshobby en we zijn maximaal moe en druk, maar die rammelende eierstokken blijven maar aan staan en het houdt me bezig! Waarom is dat? Ik weet en voel aan alles dat het ontzettend niet verstandig is om op dit moment in ons leven aan een derde kindje te denken en juist nu denk ik de hele dag aan baby’s. Zo raar. En het is niet omdat het nu niet kan dat ik het daarom graag wil, want zo werkt dat niet met kinderen. Je wil het of je wilt het niet. Dat geldt voor mij in ieder geval.
Ik heb het volgens mij al eens eerder gezegd, maar na Zoë voelde ik me helemaal compleet. Ik was zo blij dat de zwangerschap achter de rug was. Ik was eindelijk moeder, helemaal gelukkig, tevreden en compleet. De behoefte aan nog een kindje had ik totaal niet. Ik wist wel dat ik het ooit wilde, maar eerlijk is eerlijk: ik zag er enorm tegenop. Een zwangerschap, de drukte, een keizersnee, herstellen met een peuter en een baby, alle hormonen. Maar goed, dat overleef je ook allemaal wel, maar het is niet altijd even makkelijk en ik wist ook: als ik naar mijn kinderen kijk ben ik meteen alles vergeten en maakt het niets uit. Achteraf gezien is de tweede zwangerschap heel goed geweest voor mij als persoon, want daardoor ben ik eindelijk van mijn roze wolk gestapt en weer mezelf geworden.
Ik had echt verwacht dat ik na de geboorte van Vic helemaal compleet zou zijn. Ik wist wel dat ik onder invloed van hormonen zou gaan roepen dat ik weer een baby zou willen. Ken je dat gevoel dat je met je baby van een paar weken op de bank ligt (aller aller aller fijnste gevoel van de hele wereld vind ik) en dan je dan alleen maar kan denken: ik wil dit nog zo vaak meemaken, het liefst voor altijd elke dag. Dus dan roep je automatisch heel hormonaal dat je nog meer kinderen wil. Ik heb iedereen gezegd dat ze me dan moeten tegenhouden;). Inmiddels zouden die hormonen toch echt wel weg moeten zijn, maar die rammelende eierstokken blijven.
De komende twee/drie jaar is het sowieso geen optie. We moeten echt fysiek, mentaal en financieel bijkomen van deze hele periode;). Ik ben heel benieuwd hoe ik er over 2 jaar over denk. Ik kijk namelijk ook heel erg uit naar de tijd dat je echt dingen met de kinderen kan doen, zonder non stop met klotsende oksels achter ze aan te rennen. De leeftijd van Zoë nu (4 jaar) vind ik echt fantastisch. Met haar kan je echt al iets, is super gezellig en ze luistert heel erg goed. Vic daarentegen, niet te houden die vriend. Wil niet eens 1 seconde aan mijn hand lopen, haha! Maar hij is zo leuk, niet normaal. Als ik naar hem kijk wil ik er wel 100 van.
Mijn gevoel zegt dat een compleet gevoel misschien wel nooit gaat komen. En je kan natuurlijk niet bezig blijven;). Dus eerst even de boel rustig laten worden, volgend jaar een puppy en over een paar jaar maar eens opnieuw kijken. Ik heb ook helemaal geen haast ofzo, maar ik vind het zo gek dat het gevoel zo sterk aanwezig is. Ik vraag me af of er meer moeders zijn met hetzelfde gevoel? Of moeders met inmiddels 3 of meer kids die dit herkennen;)? Bestaat het complete gevoel echt? Of beslis je met je verstand dat het compleet is?
Ps. Pakje van Vic shop je hier:).
Liefs!
