Zoals jullie kunnen zien en misschien wel hebben opgemerkt is het een tijdje rustig geweest op mijn blog. Dat heeft alles te maken met de drukke tijd waar ik even (correctie: al een jaar) in zit en dan moet je keuzes maken. Gelukkig heb ik een stapel met ideeën voor leuke blogs, dus hopelijk maak ik het daarmee een beetje goed. Een verhuizing en verbouwing, 2 kinderen onder de 4 jaar, heel veel werk, weinig opvang en weinig slaap blijkt voor mij niet echt de ideale mix. Al kan ik me moeilijk voorstellen dat er mensen zijn die hier heel lekker op zouden gaan.
In de eerste plaats kies ik natuurlijk altijd voor de kinderen. Heel eerlijk vind ik dat soms toch echt wel moeilijk. Misschien is moeilijk niet het juiste woord, want voor mij is het heel logisch dat ik voor de kids kies, dus moeilijk is het niet. Eigenlijk is irritant beter, maar dat klinkt weer zo onaardig. Maar ik betrap mezelf er weleens op dat ik er gewoon bloed chagrijnig van kan worden als ik weer iets moet laten of mijn hele planning om moet gooien omdat we geen oppas hebben. En dat is niet omdat ik niet bij mijn kinderen wil zijn, maar gewoon omdat ik het SUPER irritant vind dat ik vaak de persoon ben die weer alles om moet gooien en moet regelen, want de bf heeft nou eenmaal een kantoorbaan. Voor de mensen die denken dat voor jezelf werken alleen maar heel fijn is: het heeft dus ook vervelende kanten. En tuurlijk is het ook heel bijzonder dat ik in de positie ben om mijn planning aan te passen, maar in de realiteit betekent het dat ik zit te werken vanaf het moment dat de kids in bed liggen, dat ik wéér geen weekend heb en dat ik tussendoor van alles probeer te doen met als gevolg dat de kids heel terecht de toko gaan slopen. Dit gaat al best wel een tijdje zo, dus de irritatie stapelt zich op;) en de vermoeidheid ook, dat snap je misschien wel. Ik vraag me serieus af hoe ik alles voor elkaar zou kunnen krijgen als ik ook gewoon een kantoorbaan had gehad…hoe doet iedereen dat? En voor Tommie is het ook helemaal niet leuk, want hij komt elke keer thuis bij een uitgeputte chick die vervolgens een emmer met klachten over hem leeggooit waar hij precies niks mee kan. En vervolgens heb ik ook vrij weinig tijd om gezellig te doen, omdat er al vanalles op mijn planning staat. Ik ben gewoon best wel moe na een dag met de kids en een vooruitzicht van een hele avond werken en de wetenschap dat de daaropvolgende 4 dagen er net zo uit gaan zien maakt het niet meteen beter. Ik ben echt een leukere moeder als ik een paar dagen per week het huis uit ben en kan werken. Ik zou alleen fulltime thuisblijf moeder kunnen zijn als ik nooit de druk zou voelen om geld te moeten verdienen. En dan nog zou ik van alles gaan verzinnen zodra de kinderen naar school zouden gaan denk ik. Dat zit nou eenmaal in mij is wel gebleken;).
Die eeeeuwige struggle tussen willen werken en bij de kinderen willen zijn blijf ik zo lastig vinden. Ik ben sinds de geboorte van Vic al aan het zoeken naar een goede oplossing en balans. Want van alleen maar klagen wordt niemand beter vind ik altijd. Dus ik klaag, maar ondertussen werk ik ook aan oplossingen. Ik probeer van alles uit. Inmiddels heb ik de opvang voor de kinderen iets beter op de rit. Want dat moet je na een verhuizing ook weer helemaal opnieuw uitvinden en dat heeft tijd nodig. Ik heb nu oppas aan huis via Oppas Madelief. Maar omdat ik best wel een draak ben als het om oppas gaat, is het nog wel puzzelen. Ik wil niet zomaar iedereen op mijn kids laten passen. Dus voor mij was het belangrijk dat ik betrouwbare meisjes vond, die voor een normale prijs overdag willen oppassen en die het liefst (minimaal) een half jaar willen blijven. Klinkt veeleisend, maar goed, het gaat wel om mijn kinderen en ik wil dat ze het fijn hebben en niet elke keer aan een nieuw gezicht moeten wennen nu ze zo klein zijn.
Ik heb nu 3 meisjes gevonden en tot nu toe ben ik blij, al blijft het moeilijk om altijd oppas te vinden wanneer je het nodig hebt omdat die meiden ook een eigen leven hebben, haha! Dat ligt ook heel erg aan mijn werk en mijn leven, want mijn baan is natuurlijk alles behalve regelmatig. Daar ben ik me wel heel erg van bewust hoor, dus niks ten nadele van mijn oppasmeisjes.
Vanaf september gaat Zoë naar school, dus dat gaat sowieso meer regelmaat geven. (Meteen iets waar ik ook heel erg tegen op zie…ben als de dood dat ik van alles vergeet, altijd te laat kom en dat soort dingen. Chaotisch to the max kan ik zijn, maar het lijkt erop dat haar juf liever is dan Juf Ank;)) En ik ga toch kijken of ik Vic 2 dagen naar een kinderdagverblijf kan brengen (mijn hart breekt bij de gedachte –pure projectie-) De rest van de week vang ik dan op samen met Oppas Madelief en opa’s en oma’s.
Dus vanaf september/oktober gaan we opeens een hele nieuwe fase in. Ik wil heel graag Zoë zelf zo vaak mogelijk naar school brengen, zodat ze de dag gewoon lekker met haar eigen ouders start en in mijn ideale wereld ben ik zo vaak mogelijk om 5 uur thuis, zodat de kids echt nog even volle aandacht krijgen voor ze gaan slapen. En dan werk ik gewoon ’s avonds verder als het nodig is. Maar belangrijker nog: ik denk dat ik op deze manier de weekenden weer terugkrijg. Dat vind ik zo belangrijk nu Zoë naar school gaat. Ik wil graag echte tijd met mijn kinderen en niet alles half. Voor mijn relatie en sociale leven is het ook niet verkeerd denk ik;).
Wie weet gaat het totaal niet werken en ben ik nog steeds uitgeput en als een idioot alles tegelijk aan het doen…maar voor nu denk ik dat het beter gaat worden. Het scheelt ook al de wereld als het huis eindelijk klaar is. Het grootste werk is nu gedaan, maar ik heb me zo ontzettend verkeken op die verhuizing. Je moet echt ALTIJD wel wat doen of regelen, word er helemaal gek van! Ik wil niet elke dag weer alles opnieuw schoonmaken en opruimen, omdat er weer in je huis is geklust. Hele dag allemaal mensen over de vloer en verzorgen met koekjes en koffie (hoe lief en aardig ze ook zijn, heeft NIKS met die mensen te maken. Heb echt intens geluk gehad met iedereen die bij ons geklust heeft, dat besef ik me. Maar op gegeven moment ben je er gewoon klaar mee.) terwijl je eigen kinderen ook aan je been hangen. De hele dag achter de kids aan rennen omdat iedereen alle hekjes en deuren open laat, overal gereedschap ligt en dan ook nog met 35 graden, een eenkennig kind op je arm en een kleuter (mama, mamma, maaaaama, MAMA!) aan je been nadenken over welke kleur kit en dat soort dingen. Ik wil gewoon moeder zijn en lekker werken. Meer niet! Oh ja en een leuke verkering, vriendin, (klein)dochter en zus zijn als het even kan;).
Zoals je misschien wel snapt heb ik nog niet echt de tijd en rust gevonden om te bedenken wat ik nou zelf van de hele verhuizing vind. Ik krijg namelijk heel vaak de vraag hoe ik het vind om niet meer in Amsterdam te wonen. Wat ik weet is dat ik voor mezelf echt nog wel hartepijn heb als ik in Amsterdam ben, maar aan de andere kant voel ik ook aan alles dat het voor de kinderen echt een hele goede beslissing is geweest. Ze voelen zich ondanks de troep (die steeds minder wordt gelukkig) heerlijk in het huis en de tuin is echt een feest. Heel veel kindjes in de straat en de kinderboerderij om de hoek, kan niet beter voor ze. En als het voor de kinderen fijn is, is het voor mij ook fijn. Heel cliché. Ondanks alle stress en drukte heb ik wel een nieuw soort rust bij mezelf opgemerkt. De kids kunnen namelijk altijd naar buiten, ook als ik geen zin heb. Het huis voelt fijn en veilig. We zijn minder afhankelijk van buren die netjes met hun huis omgaan (zoooo veel lekkages gehad in Amsterdam, niet te doen). Je kan de auto gewoon rustig inladen en uitladen voor de deur. De Appie komt ook nog gewoon de boodschappen bezorgen als we dat willen en de postbodes vinden ons huis ook gewoon. De school is geregeld, er zijn geen trams en taxi’s die standaard als idioten rijden en we hebben nog steeds alle voorzieningen in de buurt. Dus zo ver ben ik al wel;). Dat vind ik al heel positief voor iemand die absoluut niet van plan was om ooit Amsterdam te verlaten!
Dus heel kort samengevat ben ik nog steeds redelijk uitgeput, maar ik heb heel veel plezier in alles wat ik doe (oke, behalve in dat stomme schoonmaken en de was, IK WIL DAT NIET ELKE DAG!! haha). Maar ik voel aan alles dat het elke dag een beetje beter wordt, dat maakt alles goed:)!
Als laatste nog een kleine tip voor moeders die in hetzelfde schuitje zitten: trek elke dag gewoon een leuke outfit aan en doe een lekker make-upje op. Ik weiger om volledig te verslonzen. Ik geef toe, ik moet vaker naar de kapper en mag best vaker dan 1 keer per week mijn benen scheren, maar ik trek elke dag iets leuks aan en zorg altijd voor een snel make-upje! Het ligt zeker op de loer om een oud pak aan te trekken en je make-up te vergeten met al die koekhandjes, vingerverf en snottebellen. Maar ik draag thuis gewoon leuke, maar betaalbare outfits die ook in de was kunnen. Misschien een hele oppervlakkige tip, maar mij helpt het;). Op mijn instagram account post ik elke dag, dus wie weet vind je er wat outfit inspiratie:)!
Liefs!
