De titel klinkt erger dan het is, maar dit is wel wat ik gemiddeld zo’n 100 keer per dag denk. Verhuizen met kids vind ik vreselijk! Eerst heb je al het gedoe van je huis verkopen (heel veel bezichtigingen, 100 x je huis opruimen en kids die het net zo hard weer overhoop trekken), dan het gedoe van een nieuw huis vinden (is niet leuk in deze markt), dan heb je dus een tijd dat je in je huis leeft terwijl het je huis niet meer is. Sommige mensen vinden dat helemaal niet erg, maar ik vind dat vreselijk. Ik wil settelen en alles gezellig maken enzo, herkenbaar? En dan de GROTE ellende van alles inpakken. En nu ook nog in een tijdelijk huis, 60m2, 3 hoog en vol met spullen van 4 volwassenen en 2 kids.
Allereerst ben ik mega dankbaar dat wij in het huisje van één van mijn liefste vriendinnetjes en haar vriend mogen logeren. En wat al helemaal bijzonder is: dit huisje, alleen 2 verdiepingen lager, daar woont mijn zusje nu met haar vriend) is het huis waar Tommie en ik voor het eerst gingen samenwonen. We sluiten ons Amsterdamse leven dus af op de plek waar wij samen begonnen zijn. Hoe mooi is dat?! Dus dat is heel fijn. Heerlijk dat we gewoon in Amsterdam kunnen zijn, zodat we geen moeilijk gedoe hebben met reizen naar werk etcetera. En we wonen boven mijn zusje, love dat! Ik wou dat dat voor altijd zo kon zijn. Maar goed, zo’n heerlijk Amsterdams appartement is niet geschikt voor kinderen. Ook al heeft mijn vriendinnetje gezegd dat het niet erg is als er dingen kapot gaan, loop ik toch automatisch een beetje op mijn tenen. Het is maar goed dat zij nu aan het genieten is van een heerlijke vakantie en niet ziet hoe wij in 1 seconde dit huis verbouwd hebben tot een soort van kidsproof hok waar nog vanalles mis kan gaan.
Maar goed, dit is gewoon even een kwestie van accepteren en laten gaan. De dankbaarheid overheerst, dat is het belangrijkst. Maar dan iets anders wat me echt gek maakt: geen opvang voor de kinderen. En nou is het echt geen straf om heel veel tijd met ze door te brengen, maar het werk gaat altijd door natuurlijk. Normaal past mijn moeder altijd 2 dagen per week op en eigenlijk zouden de kindjes rondom de verhuizing veel bij haar logeren. Omdat ze heel ziek is geweest en nog steeds herstellende is kan mijn moeder de opvang even niet verzorgen. Ik heb een hele fijne band met mijn moeder, dus als ze dan een soort van uitvalt ben ik natuurlijk best wel van slag. Los van het hele oppasprobleem. Je moeder, hallo!!?! Je kan toch niet zonder? Ik denk zo vaak aan alle vrouwen die net kinderen hebben gekregen en geen moeder meer hebben, of geen warme band met hun moeder hebben. Lijkt me vreselijk. Ik kan in ieder geval niet zonder.
En mijn lieve schoonmoeder helpt waar ze kan, super fijn, maar zij heeft ook gewoon een hele drukke baan. Dus we moesten noodgedwongen een heel nieuw opvangplan bedenken voor de kids. Een goed kinderdagverblijf regel je niet even heel snel in Amsterdam, de peuterspeelzaal heb je precies niets aan en zomaar een oppas bij mijn kinderen laten doe ik niet. Ik ben echt een DRAAK als het om oppas gaat. Ik moet echt een goed gevoel hebben bij iemand, anders ga ik niet weg. De afgelopen maanden heb ik het een klein beetje kunnen opvangen met een heel fijn meisje, maar nu we gaan verhuizen moeten we op zoek naar iets nieuws.
En toen kwam opeens Oppas Madelief op mijn pad. Dit is een soort van bureau die de meisjes die zich aanbieden als oppas screenen en uitzet bij passende gezinnen. Fantastisch toch? Je kan allerlei abonnementen afsluiten, maar je hebt gegarandeerd een gescreende oppas. Ik heb een aantal gesprekken gevoerd en ze gaven mij een heel goed gevoel. Ik kon al mijn eisen doorgeven en met die informatie zijn zij op zoek gegaan naar een aantal geschikte meiden. Ik ga ze binnenkort bellen om kennis te maken en in mijn ideale wereld kies ik er 3 uit. Als de kindjes dan alle 3 de meisjes leren kennen dan is dat voor hun een bekend gezicht en ben ik altijd verzekerd van oppas zonder dat je eerst weer een uur alles uit moet leggen om vervolgens de kinderen kotsend van eenkennigheid achter moet laten. Vreselijk, niet te doen. Dan blijf ik liever thuis.
Het is niet zo dat ik mijn kinderen altijd maar bij een oppas wil dumpen, maar ik wil ook graag werken. Nu ben ik overdag met de kids en dan moet ik elke tot ’s avonds laat werken en in het weekend werk ik ook vaak overdag. Ik sleep mezelf de dag door met make-up en koffie, want slapen doen we ook niet veel. Als ik echt belangrijke dingen heb en er geen vertrouwde oppas te krijgen is dan moet mijn vriend thuis werken. Dat is ook vaak heel lastig en levert heel veel irritaties op. Ik word boos, omdat ik vind dat mijn werk net zo belangrijk is als dat van hem. Ik wil niet dat ik als enige alles moet verzetten en regelen. En hij heeft natuurlijk de druk van zijn kantoor en collega’s die 1000x vragen of hij zijn opvang nou al eens geregeld heeft. VRESELIJK!!! Ik word er helemaal gek van. En omdat ik alle uren moet werken als hij thuis is heb je precies NUL uur met elkaar. Je snapt wel dat dat het er niet bepaald gezelliger op maakt. Plus alles wat je moet regelen voor een verhuizing, niet niet niet leuk.
Dus: wij hebben behoefte aan rust en regelmaat. Heel burgerlijk, maar wel echt nodig. In mijn ideale wereld werk ik 4 hele dagen doordeweeks, heel af en toe ’s avonds en krijgen we onze weekenden samen weer terug. Ik wil op de momenten dat ik met de kindjes ben ook echt met de kindjes zijn. En niet de hele tijd mail tussendoor doen en alles in de uurtjes proppen als Vic ligt te slapen. Dan gaat Zoë op de i-pad en ik aan het werk. (Loeder moeder to the max) Terwijl ik met haar dingen wil doen! Ik doe nu alles half en als een machine. Wat een geklaag hè;)?! Mijn leven is nu even een mess en het is voor nu even oké. Ik ben wel heel gelukkig hoor mensen! Dat voel ik aan alles. Maar de situatie waar ik in zit is gewoon even niet zo leuk en kan niet heel lang nog zo doorgaan. Vandaar dat ik heel hard werk aan een oplossing. En mijn oplossing is dus Oppas Madelief. En omdat ik weet dat het wel weer goed komt hou ik het vol. Het is niet altijd even leuk, maar gelukkig is het einde in zicht:)!
Ik ga jullie op de hoogte houden van mijn ervaringen met Oppas Madelief! Tot nu toe heb ik er een heel goed gevoel bij en ik kan me voorstellen dat het voor meer ouders een fijne oplossing kan zijn! Zeker als je meer dan 1 kindje hebt, want het is een stuk betaalbaarder dan een crèche. Ik zal binnenkort het een en ander uitleggen, maar voor nu laat ik het even zo;)! Anders worden het van die lappen tekst en daar heeft niemand tijd voor!
Liefs en fijn weekend!
Ps. Deze mooie foto is gemaakt door Annemarie Smitt!
