Wat nou Terrible Two…?!?? Maar echt, even serieus, die term klopt niet. Want mijn kind is toch echt al een tijdje drie en de Terrible Two-fase is nog steeds ontzettend aan de gang. The struggle is mega real! Gelukkig kan ik er vaker om lachen dan om huilen, maar dat is een tijdje wel anders geweest. Dat ik er nu weer beter tegen kan heeft alles te maken met ontzwangeren. Want toen Vic net geboren was brak de pleuris pas echt uit. En uitbrekende pleuris in combinatie met een lijf dat niet herstelt zoals ik zou willen, gierende hormonen en een baby… is killing. Maar geef die peuter eens ongelijk! Haar hele leven was veranderd en haar moeder was een soort van kreupele vaatdoek, alles behalve leuk! Dus haar intense gedrag was volkomen verklaarbaar.
Ik ben blij dat ik dat altijd in kon zien, maar leuk is anders. Op een gegeven moment waren er zoveel negatieve momenten op een dag, ik vond het gewoon helemaal niet meer leuk om thuis te zijn. Alles was nee en als ik één seconde de andere kant op keek deed Zoë meteen een poging tot moord naar Vicje ;)! Boven op hem staan, bijten, slaan, haren trekken, allemaal pure onmacht en afreageren van haar natuurlijk. Want er zit helemaal geen kwaad in Zoë, ze is extreem gevoelig en heel erg lief. Maar dit gedrag kon ik natuurlijk op geen enkele manier goedkeuren of praten, dus moest ik haar de hele dag corrigeren. En ik kan je vertellen: daar wordt het niet beter van. Ik heb die negativiteit als uitgangspunt genomen, want dat is waar ik het meeste last van had. Ik ben ontzettend pro positief benaderen en een gezellige, veilige en knusse sfeer staan bij mij op één. Dat is wat ik wil voor mijn kinderen. En eigenlijk was de oplossing heel simpel. Maar door alle hormonen, vermoeidheid, de zwangerschap en de bevalling zag ik het even niet zo snel.
Ik heb de negatieve sfeer heel simpel doorbroken met een sticker systeem. Zoë is namelijk fan van stickers. Dus ik heb stickers gehaald van alles wat ze leuk vindt. Sterren, glitters, prinsessen, Frozen, auto’s, cijfers en dieren. Ik heb samen met haar een gekleurd papier in de keuken gehangen en elke keer als Zoë iets positiefs deed kreeg ze een sticker. En de eerste dagen heb ik echt alles beloond. Van meewerken met aankleden, speelgoed opruimen, luier aangeven en Vic kusjes geven, dus echt alles wat maar een beetje lief was. (Wat eigenlijk natuurlijk normaal gedrag is, maar ik wilde meteen met heel veel succes ervaringen beginnen.) Voor mij was het belangrijk dat positief gedrag beloond werd, in plaats van het negatieve gedrag de hele tijd te straffen. Bij 10 stickers mocht ze ’s avonds na het eten een klein beetje ijs. Dat is voor haar echt feest, want dat vindt ze super lekker.
Binnen drie dagen was de sfeer van negatief naar positief. Zoë ging super hard haar best doen om stickers te verdienen en ze voelde weer even dat positieve aandacht veel fijner is dan negatieve aandacht. Zodra ze de fout in wilde gaan hoefde ik alleen maar te zeggen: “Denk aan de fijne stickers schatje!” en dan kietelde ik haar bijvoorbeeld even ter afleiding of we gingen tellen hoeveel ze er al had en bijna elke keer was dat genoeg. Als ze echt volledig de mist in ging dan kwam er een kruisje op het papier, bij drie kruisjes moest ze weer opnieuw beginnen met plakken. Dus af en toe herinnerde ik haar aan zo’n kruisje en dat was al genoeg, want die wilde ze absoluut niet. En natuurlijk waren er nog wel wat momentjes, maar dat mag ook. Dat is nog steeds zo. Dat hoort er nou eenmaal bij. Maar zolang de positiviteit overheerst vind ik alles best!
Maar goed, die dwarse fase is nog steeds niet voorbij. Ik word de hele dag getest door een peuterpuber. Super grappig, meestal. Als ik echt heel moe ben, dan vind ik het nog wel eens lastig om het vanuit haar te bekijken. Het lukt meestal wel, maar het kost me echt heel veel energie en dat voelt zij. En soms lukt het even niet, dat geef ik ook eerlijk toe. En tegenwoordig zegt ze dat ook: “waarom ben je opeens boos mama?” Nou dan breekt mijn hart natuurlijk en dan leg ik het haar ook uit. Dan zeg ik sorry en dan is het weer goed. Maar op die momenten kan ik wel van mezelf balen, want negen van de tien keer komt op zo’n moment dat extra dwarse gedrag door mij. Het is natuurlijk een wisselwerking, daar ben ik me zo bewust van. Maar goed, ik ben ook maar een mens. En dat moet Zoë ook leren, niemand is perfect. Dat hoeft ook niet.
Wat ik jullie dus eigenlijk wil vertellen is dat positiviteit voor mij de sleutel is. En ik kan me bijna niet voorstellen dat er kinderen bestaan die daar niet goed op zullen reageren. Je moet het natuurlijk inzetten op je eigen manier en het moet aansluiten op de belevingswereld van jouw kind, maar alle kinderen zullen genieten van positieve aandacht. Dus heb jij veel negatieve momenten op een dag en voel je je soms net een (huilende) politieagent, zoek dan uit waar je kind intens blij van wordt (auto’s, samen kleuren, boekje lezen, glitters, prinsessen, noem maar op) en zet dat in. Het is in ieder geval het proberen waard. Belonen met snoep is natuurlijk heel verleidelijk, maar dat raad ik wel af. (Sorry, dit is dan weer de gewichtsconsulent in mij.) Als je elk blij moment beloont met snoep krijgt je kind heel veel suiker binnen en daar worden ze alleen maar weer vervelend van;). Een snoepje bij tien stickers (of wat je ook gebruikt) is beter te overzien.
Na twee weken was het sticker systeem al niet meer nodig en konden we weer een beetje normaal gaan doen. Als Zoë nu heel dwars is geef ik haar altijd twee opties, zodat ze het gevoel heeft dat ze kan kiezen. Maar ze heeft niet in de gaten dat ik op deze manier altijd mijn zin krijg, top! Als ze bijvoorbeeld niet naar bed wil dan kan ze kiezen tussen gezellig naar bed gebracht worden en samen een verhaaltje lezen of heel ongezellig meteen naar bed zonder verhaal. Tuurlijk kiest ze altijd voor gezelligheid en een verhaaltje, en ze gaat hoe dan ook naar bed:). Ik tel altijd tot 5 en dan moet de keuze gemaakt zijn. Werkt bij Zoë altijd. Het is wel belangrijk om echt consequent te zijn, anders heeft het geen zin en maak je jezelf ongeloofwaardig.
Dus voor alle moeders die in dezelfde fase zitten en last hebben van negativiteit: probeer het uit:) En denk niet dat het bij mij allemaal wel meeviel, ik snap dat Zoë op alle foto’s heel schattig lijkt, maar het was echt even een tijd heel heftig. En geloof me: dat vind ik niet zo snel hoor. Op instagram lijkt je leven altijd leuker;) Ik hoop dat het bij jullie net zo uitpakt als bij ons. Leuk als jullie het me laten weten via mijn instagram. En als je nog andere tips hebt hoor ik ze ook heel graag:)!!
Liefs!!
