Een aantal punten die ik belangrijk vind voor mijn manier van opvoeden. Dit maakt het voor mij makkelijker en voor mijn kinderen prettiger. Ik heb dit een tijd geleden geschreven, maar ik denk er nog net zo over. Ook met 2 kids. Misschien is het nog even goed om te vermelden dat ik geen dingen uit boeken haal of dat ik het op basis van mijn studie orthopedagogiek zo heb bedacht. (Misschien helpt het wel dat ik geleerd heb om gedrag van kinderen te observeren en te analyseren, maar ik zit natuurlijk niet met een wetenschappelijke checklist het gedrag van mijn kinderen te beoordelen ;)) Ik doe alles op gevoel en eigenlijk leer ik het meest van mijn kinderen. Wie weet kunnen jullie er ook iets mee en kan je het in jouw eigen stijl toepassen.
- Praat met je kind. Ik doe dat al vanaf het moment dat ze geboren is. Het klinkt misschien een beetje gek, maar vanaf het eerste moment heb ik altijd alles uitgelegd en precies verteld wat ik ging doen. Voor het kind is het fijn om de stem van mama te horen en ik heb gemerkt dat als je vertelt wat je doet, dat je alles ook bewuster doet en met meer rust. Daardoor wordt je kind ook rustig. Als je er meteen mee begint, zit het ook direct in je systeem. Het moet natuurlijk wel bij je passen, maar het is het proberen waard. Bij mij werkt het heel goed! En het is natuurlijk ook heel goed voor de taalontwikkeling van je kind.
- Verdiep je in de wereld van jouw kind. En daar bedoel ik mee dat je echt moet proberen stil te staan bij hoe je kind de wereld beleeft. Heel veel dingen begrijpen ze nog niet en kunnen veel frustraties opleveren. Voorbeeld: Toen Zoë lekker begon te bewegen en met speelgoed ging spelen had ik er in het begin een handje van om heel snel alles weer op te ruimen, want ik vind het leuk als mijn huis een beetje netjes is als er bijvoorbeeld bezoek komt. Toen ik er bewust over na ging denken kwam ik erachter dat ik het echt alleen voor mezelf doe en dat het voor haar heel irritant moet zijn. Het kind zet met heel veel plezier en concentratie al het speelgoed ergens neer en dan loopt zo’n ‘groot’ mens de hele tijd achter je aan en jouw mooie creaties weer in de kast te gooien. In moeders ogen is het troep, maar in haar ogen is het mooie troep en veel plezier. Vanaf dat moment heb ik besloten om alleen maar op te ruimen op het moment dat ze naar bed gaat. Scheelt heel veel tijd en frustratie. En de mensen die langskomen moeten maar snappen dat een kind ‘troep’ maakt ;)! Hetzelfde geldt voor je kind non-stop poetsen tijdens het eten (Vind ik nog steeds wel lastig hoor, maar ik dwing mezelf). Hoe zou jij het vinden als je lekker zit te eten en je elke 5 seconden een doek in je gezicht en handen gedrukt krijgt, super irritant toch? Zo kan ik nog wel 100 situaties bedenken waarin ik dit heb toegepast. Was voor mij best een eye-opener.
- Minder nee zeggen. Ik merk aan veel ouders en ook aan mezelf dat je best wel snel nee of niet doen zegt tegen een kind. Met als gevolg vaak een verdrietig of gefrustreerd kind. Voorbeeld: Zoë is helemaal verliefd op haar knuffelaapje, die wil ze dus ook overal mee naar toe nemen. Ik betrapte mezelf erop dat ik vanaf het moment dat ze me kon zeggen dat die aap mee moest, ik best wel vaak nee zei als ze die aap mee naar buiten wilde. We hadden er maar 1, dus ik was oh zo bang dat hij kwijt zou raken. Buiten wordt het aapje ook vies, dus moet hij weer in de wasmachine, ook weer een hoop gedoe en gehuil, want aapje in de wasmachine is ook heel heftig voor een kind. Kortom: ik zei dus nee omdat ik mezelf een hoop gezeur wilde besparen, maar met als gevolg een huilend kind in de wandelwagen. Helemaal geen win-win situatie. Vaak zeg je als ouder (en ik zelf dus ook) nee om het jezelf makkelijker te maken. Ook ben je vaak moe en heb je even niet zo veel zin of tijd om echt moeite te doen. Maar in the end vermoei je jezelf alleen maar met een huilend kind. En natuurlijk moeten ze ook leren dat er nee gezegd wordt, maar je moet je wel goed bedenken waarom je eigenlijk nee zegt. Wie weet is er een hele makkelijke oplossing waar je allebei gelukkig en relaxt van wordt. Zolang het gezond, veilig en haalbaar is zeg ik geen nee. Dus ze mag alles uit de kasten trekken, veel meenemen, overal op klimmen en aanzitten, al het eten proeven en vies worden, zolang het gezond, veilig en haalbaar is (En de situatie en plek het toelaat, het moet natuurlijk wel fatsoenlijk blijven;)). Daar heb ik voor mezelf de grens getrokken en dat werkt super goed. Als ik dan nee moet zeggen, neem ik de tijd om het uit te leggen en dan is het oké (meestal;)).
- Laat je kind foutjes maken en af en toe vallen. Dit klinkt heel onaardig en zo bedoel ik het natuurlijk niet. Dit is echt iets wat ik in mijn tijd als teamleider op de crèche geleerd heb. Ik zag veel ouders die continu tegen hun kinderen zeiden: “oehh pas op”, “aahhhh kijk uit!”, “Whooo doe voorzichtig”, “neeee daar niet op staan”, met als gevolg dat een kind op een gegeven moment niks meer durft en overal bang voor is. Terwijl de meeste kinderen van nature alles willen onderzoeken, voelen en uitproberen. Wat ik ook veel zag en zie is dat ouders helemaal in de stress schieten als een kind valt en er op af lopen alsof het kind bijna dood is (even overdreven gezegd). 9 van de 10 keer is er niets aan de hand en hoeven ze helemaal niet te huilen, maar omdat de ouders schrikken schrikt het kind ook en dan pas gaan ze huilen. Ik heb gemerkt dat kinderen echt heel veel kunnen hebben en verdriet en pijn hoort ook een beetje bij het leven. Zolang een kind nog zelf kan opstaan en naar je toe kan komen is het vaak alleen de schrik waarom ze een beetje moeten huilen. En als ze ervaren dat pijn en verdriet ook weer overgaat, hoeven ze er ook niet bang voor te zijn. Dus mijn advies: hou natuurlijk in de gaten of de omgeving veilig is en zorg dat je bereikbaar bent (ik laat mijn peuter natuurlijk ook niet alleen op een heel hoog klimtoestel klimmen of langs schommelende kinderen lopen), maar laat ze gewoon lekker uitproberen. En als ze vallen, probeer dan je dan in te houden. Vraag of ze kunnen opstaan en naar je toe kunnen komen en benoem dan dat je snapt dat ze huilen en dat ze ook echt wel even verdrietig mogen zijn over de schrik en pijn, maar dan een dikke kus erop en afleiden. Ik ben ervan overtuigd dat dit het zelfvertrouwen stimuleert.
