Vandaag een korte terugblik op 2017. Want mèèènnn wat een jaar was dit! Ik heb het gevoel dat ik in één jaar tijd vijf jaar ouder ben geworden, haha!
Aan het begin van dit jaar was ik nog mega zwanger en heerste er nog een soort van rust in huis. Al was ik lichamelijk wel redelijk gesloopt. Zwanger zijn met een peuter vond ik lichamelijk best zwaar, maar ik realiseerde me elke dag dat ik me tijdens deze zwangerschap wel veel ‘fijner’ in mijn lijf voelde omdat ik deze keer niet zo veel last had van vocht (looove zwanger zijn in de winter). En ook al is zwanger zijn niet mijn lieveling hobby, ik heb oprecht genoten van mijn ‘style the bump’ periode. Dus dat was top! De weken vlogen voorbij en eerder dan gepland is Vic op 27 februari geboren.
Mijn geplande keizersnee liep dus even wat minder gepland;). Maar achteraf was ik wel heel blij dat hij gewoon lekker op zijn eigen moment is gekomen. Zoë is uiteindelijk ook met een keizersnee geboren en het herstel ging toen best wel snel. Ik was er vanuit gegaan dat het na Vic ook heel snel zou gaan, want ik was er van te voren lichamelijk veel beter aan toe en als je niet eerst hoeft te proberen normaal te bevallen ben je ook niet zo uitgeput. Nou niets was minder waar. Helaas. Het herstel ging zo ontzettend langzaam en als ik ergens niet tegen kan is het een lijf wat niet goed meewerkt. En dan zit je ook nog met al die hormonen en heel veel schuldgevoel tegenover Zoë. Kort samengevat trok ik het echt super slecht. Ik had ook helemaal geen zin om mensen te zien, dus we hebben helemaal geen kraambezoekjes gepland. We wilden een kraamfeest geven, maar dat is er nog steeds niet van gekomen…! Hij is al bijna 1, oeps;).
Maar goed, na ongeveer 8 weken voelde ik me wel weer redelijk oké, maar toen begon Zoë opeens met het terroriseren van haar broertje. Heel logisch natuurlijk, want haar hele leventje was opeens veranderd. Maar leuk is het niet. Ik was de hele dag alleen maar brandjes aan het blussen, echt zo niet leuk! Ik heb dagelijks wel een paar traantjes gelaten. Op een gegeven moment was ik er zo klaar mee dat ik het oprecht moeilijk vond om positief te blijven de hele dag. Maar goed, we hebben de negatieve sfeer doorbroken met een positief sticker systeem voor Zoë en dat werkte super goed. Wat een verademing!
Ik ben heel erg veranderd het afgelopen jaar, maar eigenlijk ben ik weer mezelf geworden. Het klinkt raar, maar door de komst van Vic ben ik eindelijk van mijn roze wolk gestapt. Vanaf dat ik zwanger was van Zoë heb ik zo intens op een roze wolk geleefd. Ik wilde altijd bij haar zijn, het liefst wilde ik niet werken en alleen maar moeder zijn. Het leek me heerlijk om de hele dag thuis te zijn en alleen maar met haar bezig te zijn. Ik had gelukkig nog wel veel behoefte om uit te gaan en dingen te doen met vriendinnen, maar ik wilde wel ’s avonds of ’s nachts gewoon weer thuis zijn. Ik wilde geen nachtje weg zonder haar, helemaal niks. En eigenlijk is dat helemaal niet wie ik ben.
Vanaf het moment dat ik zwanger werd van Vic voelde ik al dat er een verandering plaats vond. Niet dat ik opeens zonder haar wilde, maar ik kreeg intens de behoefte om me te ontwikkelen, om mijn eigen ding te doen en nieuwe dingen te gaan beginnen. Vandaar ook een opleiding tot gewichtsconsulent en de beslissing om helemaal voor mezelf te gaan beginnen. Eigenlijk zo niet handig om allemaal nieuwe plannen te hebben als je net moeder van je tweede gaat worden, haha! Maar goed, die drive is er nu eenmaal en die gaat ook echt niet weg. Maar ik maak het mezelf soms wel moeilijk. Want ik wil graag alles doen, maar als moeder van twee kleine kids moet je soms gewoon keuzes maken. En ik maak ze met liefde, maar ik zeg je wel eerlijk dat ik het soms moeilijk vind. Die balans waar ik laatst over schreef heb ik nog steeds niet gevonden hoor.
Ik heb ook hele andere prioriteiten nu ik 2 kids heb. Ik deel mijn tijd heel anders in. Toen ik alleen Zoë had lukte het me nog om het huis redelijk netjes te houden, af te spreken met mensen, te sporten en ook nog tijd aan mezelf te besteden. Sinds ik 2 kids heb probeer ik alles zo snel mogelijk te doen. Ik heb geleerd om razend snel een make-upje op te knallen en mijn petjes collectie is zwaar uitgebreid zodat ik mijn haar niet altijd hoef te doen. Het huis is vaker een een bende dan netjes, want als ik moet kiezen tussen iets leuks doen met de kids of huishoudelijke taken, kies ik toch liever voor de kids. En als de kids even een momentje zelf aan het spelen/slapen zijn ga ik geen serietje kijken, maar altijd werken. En begrijp me niet verkeerd, we maken ons huis wel schoon hoor ;). Maar het is gewoon niet spik en span, moet je ook niet willen denk ik. (Of praat ik mezelf aan;)) Een beetje leven is ook belangrijk.
Een leven met twee kids is gewoon hele andere koek. Wat een geplan en een soort van uitputtingsslag. Je hebt geen moment rust en echt nul tijd voor jezelf. Ook slapen wij zelden een nacht door (nachtmerries, speen, tandjes en ze zijn oneindig ziek, niet te doen), dat helpt ook niet echt mee. Nu snap ik wat ze bedoelen met tropenjaren. Ik probeer zo veel mogelijk van ze te genieten, maar soms ben ik gewoon te moe. Ik heb mezelf op een hele andere manier leren kennen en ik ben me er nog bewuster van hoe mijn gedrag invloed heeft op het gedrag van de kinderen. Kinderen zijn zo ontzettend een spiegel! Ik dwing mezelf om er de hele dag in te kijken. Als een dag niet lekker loopt kijk ik altijd eerst naar mezelf en 9 van de 10 keer vind ik dan de oplossing. Ik raad dat echt iedereen aan, want op deze manier heb je misschien een aantal negatieve momenten op een dag, maar geen negatieve dag :)! Maar daarover later meer als jullie dat leuk vinden.
Deze enorme veranderingen in mijn leven vind ik soms zwaar, maar wel heel positief. Het is voor mij persoonlijk heel goed dat ik iets beter in staat ben om afstand te doen van de kinderen, want dat geeft mij de ruimte om mezelf verder te ontwikkelen en ik denk dat ik daardoor een leukere moeder (en vriendin) ben. En dan bedoel ik niet dat moeders die thuis zijn geen leuke moeders zijn, ik heb het puur over mijn eigen persoontje en wat beter past bij mij en mijn leven. Dus Vicje heeft mij weer een beetje op aarde gebracht. Dankbaar! Het is zo’n fijn kindje, niet normaal. Zo ontzettend lief! En elke dag overvalt het me weer hoe veel ik van ze houd. Ik heb me van te voren zo druk gemaakt of ik van beide evenveel kon houden: nou geen probleem! Dat was er meteen.
Aan de ene kant ben ik blij dat dit jaar voorbij is, want ik kijk stiekem wel een klein beetje uit naar de tijd dat we weer iets vaker door kunnen slapen en dat je weer iets minder aan huis gebonden bent. Vic kan bijna op het fietsstoeltje. Dat is iets heel kleins, maar geeft je zo veel meer vrijheid, zeker in Amsterdam waar je nou eenmaal niet altijd tijd hebt om alles lopend of met de auto te doen. (En dat ik geen parkeerheld ben helpt ook niet mee;)) Maar ik kan ook wel weer een beetje emotioneel worden van het idee dat Vic geen baby meer is en dat er waarschijnlijk ook geen baby meer komt (zeg nooit nooit, maar zo denken we er nu over). Dat is dan weer dat idiote dubbelgevoel wat volgens mij heel veel moeders hebben, maar goed, dat is weer een heel ander verhaal.
En dan ook nog het hele verhuis-verhaal. Heftig vind ik dat! We hebben dus dit jaar besloten om te gaan verhuizen. Eigenlijk ben ik nog niet helemaal klaar om Amsterdam te verlaten, maar ik wil het persé geregeld hebben voor Zoë aan de basisschool begint. We hebben nog een half jaar. Ik ga het haar niet aandoen om te verhuizen als ze net vriendinnetjes heeft gemaakt en gewend is op een school. Daar is zij het kind niet voor. Ons huis is inmiddels verkocht en nu nog een fijn nieuw huis vinden. Een huis kopen is in deze markt niet echt leuk vind ik. Maar een huis opnieuw inrichten heb ik wel heel erg veel zin in! Ik weet al precies welke stijlen ik leuk vind en ik kan niet wachten!! Ik zit er nu zo veel beter in dan toen we in ons huidige huis kwamen wonen. Ik vind interieur bijna net zo leuk als mode :)!
Zakelijk gezien loopt alles volgens plan :)! Al zou ik graag nog veel meer willen doen, maar dat gaat niet als je ook nog een beetje tijd met je kids wil doorbrengen. Het afgelopen jaar zijn er ook zo veel fijne en interessante nieuwe mensen op mijn pad gekomen. Mooi om te zien wie en wat je allemaal aantrekt als je er open voor staat. Ik vind het zo ontzettend leuk wat ik doe, ik heb nooit het gevoel dat ik aan het werk ben. Ik kan gewoon de hele dag mijn hobby uitoefenen en ik vind het heerlijk dat ik eigen baas ben. Het betekent wel dat je nooit echt vrij bent, maar dat weegt voor mij niet op tegen alle voordelen. Ik kan nu al mijn creativiteit kwijt en ik zit vol met ideeën. Voor komend jaar zijn staan er ook al zoveel leuke dingen op de planning!!
Dus: er is super veel gebeurd in mijn leven het afgelopen jaar. Ondanks dat ik het een heel pittig jaar vond, zie ik het wel als een positief jaar, want ik heb overal van geleerd en vooral ook veel over mezelf geleerd. Mijn rol is veranderd en dat vind ik (meestal) oké. Nog steeds heel veel struggles hoor, maar ook dat is oké. Ik kan alleen maar heel veel zin hebben in 2018. Ik wil PSLG verder uitbouwen, er staan al wat fijne samenwerkingen klaar, ik ga vloggen en ik hoop ontzettend dat ik jullie kan blijven inspireren met al onze outfits. En ook met interieur, want als ik een nieuw huis ga inrichten dan neem ik jullie natuurlijk mee :)!! Can’t wait!
Ik hoop dat jullie allemaal een hele fijne kerst hebben!! Lekker genieten van alle mensen die je lief vindt en vooral lekker shinen in knappe outfitjes!
Liefs!