Hoi lieve mensen,
Ik weet niet of het aan de fase in mijn leven ligt of dat het nu allemaal pas een beetje begint in te dalen omdat ik weer slaap, maar ik vraag me de laatste tijd zo af waarom ik zo weinig lees dat het moederschap naast mooi ook zo heftig is. Tuurlijk lees en hoor je veel over de gebroken nachten en iedereen heeft het druk met alles, maar ik vind dat het nog wel verder gaat dan dat. Ik vraag me dus af of dat alleen voor mij zo voelt of dat gewoon niemand het erover heeft?
Ik heb al wel eens eerder geschreven dat ik het eerste jaar na Zoë’s geboorte echt wel last had van de hormonen en dat dat ook iets was wat me tegenhield om eventueel voor een tweede te gaan. Dat enorme gevoel van kwetsbaarheid, ik vind het maar heftig. Na een jaar werd het zeker beter hoor, maar helemaal de oude word je dus niet meer. Althans: ik niet. Na de geboorte van Vic ging het eigenlijk heel goed, maar het lijkt wel alsof nu die periode aangebroken is;). Het eerste jaar was ook bizar druk voor mij en we hebben letterlijk een jaar (ruim een jaar) niet geslapen. En als je heel weinig slaapt zit je dus de hele dag in een soort van roes, waardoor je eigenlijk ook niet zoveel voelt. (Behalve dat je heel heel heel erg moe bent). Maar net op het moment dat ik ’s avonds bijna huilend achter mijn computer zat te werken (omdat dat overdag niet kan) en ik echt dacht dat ik het niet meer kon volhouden sliepen de kids door. En nu slapen we dus al een maand weer, HEERLIJK!! Maar dat betekent ook dat je weer dingen gaat voelen en meer na kunt denken. De roes is weg. Dit zal wel de reden zijn dat ik nu zo in strijd kom met alles en veeeeel te veel ga nadenken.
Even voor de duidelijkheid: ik ben niet depressief, ik ben heel gelukkig! Maar dat is het hem juist. Ik heb het altijd al gehad, maar sinds ik moeder ben nog veel intenser: je staat zo open voor alles. Dus als ik ergens een naar bericht lees of hoor, dan kan ik daar zo van slag door zijn. En wat heel logisch en in mijn ogen ook menselijk is, je betrekt het op jezelf. Ik ben dan meteen bang dat ik ook allerlei ziektes heb, of de kids of andere familieleden. Of dat er andere ellende voor de deur staat. Dat is dus weer die kwetsbaarheid die je zo extreem voelt. De kwetsbaarheid samen met het schuldgevoel vind ik echt de heftigste cocktail die er bestaat.
Ik weet dat het absoluut geen zin heeft om je druk te maken over alles wat er zou kunnen zijn en gebeuren, maar toch doe ik het. Ik kan super goed relativeren, maar sinds ik moeder ben moet ik er wel echt duizend keer harder voor werken. En dat is vermoeiend. Als ik ongesteld moet worden of ben is het nog veel erger, herkenbaar? En dit is wat ik nu weer voel en wat me zo bezighoudt. Ik ben op zoek naar een oplossing, maar die is er niet echt denk ik. Ik moet er gewoon mee dealen, dat is het. En dat kan ik ook wel, maar ik het gaat me niet makkelijk af. Het afgelopen jaar was ik te moe om er in te blijven hangen en kwam heel veel ook niet echt binnen. Nu dus weer wel. Wat ook mooi is, want het maakt je keer op keer bewust dat je moet genieten en blij moet zijn met wat je hebt. En dat geen geld, mooie outfit, knap lijf, mooi huis of wat dan ook op kan tegen een goede gezondheid. Het maakt allemaal geen reet meer uit wat je hebt en met wat voor coole dingen je bezig bent als jijzelf of iemand die je lief hebt ziek is of iets naars meemaakt.
En als ik dan toch zo lekker even aan het zeuren ben. Nog zo’n onderwerp wat me bezighoudt: MANNEN! Ze hebben volgens mij zoooo niet in de gaten wat het allemaal inhoudt voor een vrouw om een kind te krijgen. Niet dat mijn verliefje niet begripvol is, hij is super lief, we kunnen alles bespreken, hij is de leukste vader, maar het is wel een man. Daar kan hij ook niets aan doen. En geen enkele man kan er iets aan doen, want zij hoeven het ook niet door te maken. En iets wat je niet zelf meemaakt kan je ook niet begrijpen. Maar een beetje inzicht geven is misschien wel handig. Want wij moeten het allemaal doen namelijk, en ik vind het nog al wat. Mannen hoeven alleen maar hun kwakje te lozen en that’s it! Hoe dan??!! Zo oneerlijk toch? Vanaf het moment dat je besluit om te proberen een kindje te krijgen is de vrouw de sjaak. Je voelt opeens vanalles in je lichaam en je bent er mee bezig, of je het nou wil of niet. En mannen leven gewoon hun leven, drinken lekker hun drankje, hebben lekker veel seks dus eigenlijk is het alleen maar feest. En dan opeens ben je zwanger. Mega fijn en bijzonder, maar in mijn geval betekende dat MEGA beroerd zijn. Je hele lichaam naar de getver, om over de hormonen maar te zwijgen. En wederom: mannen leven hun leven, drinken hun drankjes, eten wat ze willen, hebben alle energie en zijn heel zielig want ze krijgen minder seks;). Sommige mannen hebben geluk en hebben opeens een vrouw die de hele dag zin hebben. Ik hoopte elke dag dat ik zo wakker zou worden, maar hij hoefde maar naar me te kijken of ik ging al over mijn nek. (Lag niet aan hem natuurlijk, als een plantenbak me aankeek ging ik net zo hard;)).
Kijk, het is voor de man niet leuk dat ze opeens een hele andere vrouw thuis hebben zitten. Snap ik! Maar dan nog, zij voelen zich niet zo ellendig, worden niet dik, hebben geen zere rug, last van vocht en alle miljoen andere kwaaltjes die bij een zwangerschap horen. Dus. Niet zeiken.
En dan nog de bevalling, dat is prachtig, maar een regelrechte aanslag op je lichaam. Super cool dat wij dat kunnen als vrouw, maar leuk is anders. Als het om je lijf gaat dan. Een zwangerschap is al zo’n aanslag, dan komt die bevalling er nog eens overheen, dan denk je echt: ik moet ff bijkomen. BUMMER! Dat kan natuurlijk niet. Want dan heb je opeens een baby. Dan wil je ook niet bijkomen, je wil alleen maar met je baby zijn. Vanaf dan kan de man natuurlijk bijspringen. En mijn vriend heeft dat zo goed gedaan. Ik moest uiteindelijk een keizersnee dus hij moest ook wel. Maar een natuurtalent, dat moet ik hem echt meegeven. Maar goed, mannen moeten ook weer aan het werk. Na een week tegenwoordig. DAT KAN TOCH NIET?!! Daar begrijp ik dus helemaal niets van. Wij moesten na Vic 5 weken oppas regelen voor mij, omdat je na een keizersnee 6 weken niets mag. En met alleen een baby red je je misschien. Maar met een peuter erbij dus niet. Vreselijk. Maar goed, daar kunnen die mannen ook niets aan doen. Dat is weer een ander verhaal.
Ik denk dat iedere moeder mij begrijpt als ik zeg dat de eerste weken na je bevalling de meest niet-sexy weken van je leven zijn. Hoe je lijf er dan bij hangt, ik wil het er niet eens meer over hebben, haha! Grote blubber buik, heftig lekkende melktieten en weet ik veel wat voor ellende nog meer allemaal. Kraamverband, grote onderbroeken, HALLO!!! VROUWONVRIENDLIJK!! Maar goed, je hebt dan je baby waar je heel druk en blij mee bent. Dus dat heeft de natuur dan wel weer goed geregeld. En mannen zijn dan ook te moe om daar over na te denken (hoop ik) omdat ze ’s nachts wakker worden. En als mannen gebroken nachten hebben dan is dat natuurlijk veel heftiger dan als een vrouw gebroken nachten heeft. Want zij moeten werken. WHOOEEEE werken! Ja nee dat is absoluut veel zwaarder dan de hele dag met een baby zijn, nadat je 9 maanden dik bent geworden, vol zit met hormonen, al weken niet slaapt (aan het eind van mijn zwangerschappen kon ik in ieder geval bijna niet meer slapen), een bevalling achter de rug hebt en een peuter in huis hebt lopen. Dus dat. Net als griep, is voor een man een bijna dood ervaring. Je kent het wel;)! Ik snap wel dat moeder natuur bedacht heeft dat vrouwen deze klus moet klaren;).
Maar goed, ook daar kunnen ze eigenlijk niets aan doen. Dus ik neem het ze ook niet kwalijk, maar als je het even opsomt is het soms gewoon best wel een beetje oneerlijk. Want diezelfde mannen verwachten wel dat wij er weer een beetje lekker uit gaan zien en weer de oude worden. En echt, mijn vriend doet niet moeilijk over een vetrolletje en wallen tot op mijn knieën, daar heb ik geluk mee. Maar het zit wel in mijn hoofd, dat doet de maatschappij en ik ben er soms gevoelig voor en soms ook helemaal niet. Dat maakt me af en toe wel echt een minder leuk mens. Niet een minder leuke moeder, maar absoluut een minder leuke vrouw. Dat is dan weer iets wat mijn vriend totaal niet begrijpt. En dan kom ik weer aan het begin van dit verhaal: Mannen snappen dus niet wat een zwangerschap allemaal met je kan doen. Lastig toch?!
Maar goed, genoeg gezeurd! Ik ben heel benieuwd hoe jullie er tegen aan kijken, leuk als je het laten weten via mijn Instagram.
Liefs!!
Ps. De foto is gemaakt door Annemarie Smit. Het pak is van Bricklane en de witte boots zijn van Ziengs.
