Ik lees het vaak en krijg het ook veel te horen: je moet gewoon even je balans vinden en dan komt het wel goed. Ik betrap mezelf erop dat ik het ook wel eens tegen mensen zeg, gewoon omdat het een makkelijk antwoord is. Het klinkt ook heel simpel, maar denk er maar eens echt over na. Serieus: Hoe dan?! Je balans vinden in een super onvoorspelbaar leven vind ik echt een dingetje. Aan de ene kant wordt je leven een stuk burgerlijker als je kinderen krijgt, maar aan de andere kant ook super onvoorspelbaar. Je bent totaal afhankelijk van hoe je kinderen zich voelen. Tuurlijk valt er veel te plannen, maar als je kind ziek is of zijn dag niet heeft, loopt je hele planning in de soep. En dat gebeurt nogal vaak. Met als gevolg dat je zelf vaak baalt, misschien lichtelijk geïrriteerd raakt en daardoor wordt je kind nog ‘dwarser’ (je kinderen zijn een spiegel…heel leerzaam als je er zo vaak mogelijk in probeert te kijken).
Ik kan jullie dus helaas niet vertellen hoe je de perfecte balans kunt vinden, want ik heb hem nog niet. Ik denk er wel veel over na en merk dat er heel veel lastige dilemma’s in mijn hoofd spoken. Aan de ene kant wil ik heel graag veel werken, ik vind het ontzettend leuk waar ik mee bezig ben en het voelt niet eens als werken. Ik ben nu zo lekker aan het opbouwen, maar het kost zo ontzettend veel tijd. ZZP-er zijn is heerlijk, maar het heeft ook heel veel harde kanten. Je bent nooit klaar en vaak kan niemand je vervangen. In mijn branche niet in ieder geval. Ik klaag er zeker niet over, want voor mij is dit de allerfijnste manier van werken. Maar ik krijg vaak te horen: ‘jij werkt toch voor jezelf, dan kan je dat overdag wel even tussendoor doen’. Als je vanalles tussendoor blijft doen, kom je natuurlijk nooit aan werken toe. Maar aan de andere kant wil ik ook graag veel tijd met mijn kinderen doorbrengen, want het gaat allemaal al zo snel. En dan heb ik natuurlijk ook nog een lieve vriend waar ik aandacht aan wil besteden. Vaak zijn we allebei ’s avonds nog thuis aan het werk en hebben we alleen in het weekend ‘echt’ tijd voor elkaar (met kids). En in het weekend werk ik stiekem ook nog heel vaak.
Dan het huis. Het moet natuurlijk een beetje schoon zijn, voor zover een huis schoon kan zijn met 2 kleine kinderen…serieus, dweilen met de kraan open. Overal liga handjes, kruimels, kwijl, spuug, je kent het wel. En ik vertik het om zo’n moeder te zijn die haar kinderen non stop corrigeert en poetst. Ze moeten gewoon ontspannen kunnen eten en spelen, dat hoort erbij. Terwijl mijn brein zegt: maak het schoon, maak het schoon, MAAK HET SCHOON! Lichtelijke vorm van smetvrees, haha! Alleen kruimels en eten ruim ik meteen op als ze uitgegeten zijn, want mijn angst voor muizen wint het van al mijn goede pedagogische voornemens. Ik doe het wel zonder te zeuren zodat de kinderen er zo min mogelijk last van hebben.
En dan naast het gezin en huis heb je nog familie en vrienden. Zodra je kinderen krijgt lijkt het wel alsof je familie je opeens veel vaker wil zien. Wat natuurlijk heel erg leuk en belangrijk is, maar het is ook altijd weer een hele onderneming omdat ze niet echt om de hoek wonen. Ik vind het zelf ook heel belangrijk dat mijn kinderen een goede band opbouwen met de hele familie, dus ik wil er oprecht ook hard mijn best voor doen. Gelukkig komen de opa’s en oma’s en mijn zusje elke week hier, dat scheelt al de wereld. Maar dan heb ik ook nog de liefste oma (het liefst zou ik haar elke dag zien, gelukkig kan ze facetimen), een lieve broer en schoonzus, 2 hele leuke tantes en een super lieve oom, nichtjes en neefjes…en dit is alleen nog maar mijn familie…de familie van mijn vriend is nog groter.
Vrienden vind ik ook heel erg belangrijk. Ik heb nog niet zo veel vriendinnen met kinderen, dus alle plannen zijn gebasseerd op kinderloze mensen. Logisch! En ik vind het ook veel fijner om zonder kinderen af te spreken, want anders kan ik net zo goed in een appje vertellen hoe gaat. Praten doe je namelijk niet met een baby en een peuter erbij. Als ik al een drukke week met werk heb gehad en daardoor weinig tijd met de kinderen heb doorgebracht, moet ik dus kiezen tussen familie, vrienden en kinderen. En voor mij voelt het dan heel logisch om voor de kinderen te kiezen, maar eerlijk is eerlijk: het knaagt dan wel aan me. Want ik wil zo graag weten hoe het met iedereen gaat, mensen zien en samen leuke dingen doen. Ik kan niet wachten totdat iedereen kinderen heeft, zodat je elkaar beter begrijpt en dat je dan in het weekend met z’n allen kan afspreken. Kids lekker met elkaar spelen en wij lekker aan de wijn. Waarschijnlijk klinkt dit op papier mooier dan dat het in de werkelijkheid gaat zijn, maar toch kijk ik er naar uit.
Als moeder maak je dus non stop keuzes en je moet dus altijd iemand teleurstellen. Voor mij is het logisch dat mijn gezin op nr. 1 staat en gaat dus voor alles. En ik ben wel goed in keuzes maken, maar nog niet zo goed in het niet schuldig voelen. Ik hoop maar dat de rest van alles en iedereen die ik lief heb daar een beetje begrip voor heeft en dat er op den duur wat meer rust, structuur en daardoor tijd gaat komen.
Dus eigenlijk heb ik 21 dagen in een week nodig in plaats van 7. Dat zou echt een goede oplossing zijn! Dan zou ik misschien ook een uurtje per week helemaal voor mezelf kunnen inplannen;). Ik ben heel benieuwd hoe jullie denken over balans en of er meer mensen zijn die last hebben van dat constante schuldgevoel. En vooral: gaat het nog weg?? Ik kan er wel mee leven hoor, maar ik vind het gewoon niet altijd even leuk. Gelukkig ben ik te druk om erin te blijven hangen ;)! En ik probeer zo veel mogelijk een feestje te maken van alles wat ik doe en mijn leven niet al te serieus te nemen, maar soms heb je van die momenten dat het je even aanvliegt. Hopelijk herkenbaar!
Leuk als jullie het me laten weten via instagram https://www.instagram.com/lizetgreve/
Liefs ♥
