Drank, drugs en sigaretten en dit is hoe ik erover denk…
Misschien heb je het al wel voorbij zien komen: de #rookvrijegeneratie campagne. Ik kan niet anders dan dit steunen. En ik pak drank en drugs ook meteen even mee in dit verhaal.
Laatst heb ik een blog geschreven over hoe moeilijk ik het soms vind om moeder te zijn. En dan met name de intense kwetsbaarheid die je opeens voelt. Op heel veel dingen in het leven heb je geen invloed, dat kan mij op z’n tijd heel bang maken. Maar op sommige aspecten kan je wel invloed uitoefenen, althans: je kan er je best voor doen. Het gebruik van drank, drugs en sigaretten zijn daar een goed voorbeeld van.
Nou wil ik echt niet beweren dat ik een heilige ben, want als je me een beetje kent weet je dat ik dol ben op een drankje en een feestje. Ik ga er sinds ik moeder ben wel anders mee om hoor. Brak zijn is niet echt een optie, zeker niet nu we twee kinderen hebben. Maar roken heb ik nooit behoefte aan gehad en drugs ook niet. Ik denk dat de manier waarop ik ben opgegroeid daar heel veel invloed op heeft gehad. Mijn ouders zijn anti drank, drugs en roken. Maar ik ben wel opgegroeid in een gezin waar alles bespreekbaar is. Mijn ouders hebben ook totaal geen party verleden, dat is iets wat ik soms wel lastig vond. Ik ben namelijk van kleins af aan al dol op feestjes en alles wat erbij hoort. Mijn ouders begrepen daar niets van, dus ik heb moeten strijden voor mijn leven (zo voelt dat als je puber bent) om uit te mogen.
Toen ik die strijd eenmaal had gewonnen en mijn ouders met eigen ogen konden zien dat ik het oprecht heel leuk vond, was het helemaal prima. Mijn moeder is ook altijd oprecht geïnteresseerd geweest (zonder bemoeierig te zijn) in mijn verhalen, dat voel je als kind en daardoor wil je wel vertellen. Ze hebben mij nooit verboden om te drinken, te roken of drugs te gebruiken. Wel hebben ze vaak gezegd welke gevolgen het kan hebben en tuurlijk hebben ze ook vaak gemeld hoe gevaarlijk het is. Maar ze hebben nooit tegen mij gezegd dat ik het absoluut niet mocht doen. Ze hebben ook nooit gedreigd met straffen of iets dergelijks. Ook hebben ze nooit een beloning aangeboden voor niet roken, drinken of drugs gebruiken. Ik hoorde in die tijd veel om me heen dat als je tot je 18e niet zou roken, je je rijlessen niet zelf hoefde te betalen. Maar daarmee zeg je eigenlijk dat het heel knap is als je het niet doet, terwijl ik gewoon het idee had dat het een (normale) keuze was om niet te roken. Omdat er bij mij thuis niet zo’n ding van werd gemaakt, werd voor mij de behoefte om het uit te proberen kleiner. Als je iets verbiedt is het super spannend. Alles wat je niet mag wil je natuurlijk graag doen, zo is dat geregeld in het puberbrein.
In mijn tijd was roken nog stoer (oh, wat klink ik oud L), maar ik heb nooit moeite gehad met nee zeggen tegen sigaretten. Ik vond het stinken en als ik ergens een hekel aan heb is het stank;). Dus dat was heel simpel. Wat absoluut ook heeft meegespeeld is dat mijn ouders niet rookten. Dus als je niet aan die lucht gewend bent, valt het je veel meer op als je het wel ruikt. Als je ouders niet roken groei je ook niet op met het idee dat roken normaal is.
Dit is dus iets wat ik zeker over wil nemen als mijn eigen kinderen in de pubertijd komen. Sowieso wordt er bij ons thuis niet gerookt. Nou ben ik wel pro party, dus dat is voor mijn kids alweer een strijd minder om te voeren. En ik ben ook blij dat ik met eigen ogen gezien heb hoe leuk het kan zijn, wat er allemaal mis kan gaan en hoe het er aan toegaat in een puberleven en daarna studentenleven. En natuurlijk veranderen de tijden, maar ik hoop in ieder geval dat mijn kinderen zich begrepen voelen als ze in die fase komen en met mij daarover in gesprek gaan. Want als ik vond dat mijn ouders weer een beetje aan het zeuren waren (mocht ik bijvoorbeeld maar 1 avond in het weekend uit) was mijn verweer altijd: “wat weten jullie er nou van, jullie gingen nooit uit, je snapt niet hoe leuk het is en dat je het nodig hebt blaaablaabla”.
Het in gesprek gaan vind ik het allerbelangrijkste. En ik weet hoe lastig pubers kunnen zijn (ik ben als forensisch orthopedagoog afgestudeerd op hele lastige pubers;) ) en dat praten vaak niet hun lievelings hobby is. Maar daarom praat ik nu al de hele dag met ze. Ik doe dat al sinds Zoë geboren is. Ik vertel alles en tegenwoordig praat ze ook lekker terug :). Ik ben ervan overtuigd dat dit helpt en dat ik hiermee een basis leg voor de moeilijkere jaren en de jaren daarna. Er zijn voor mij geen verboden onderwerpen en mijn kinderen mogen alles weten en alles bespreekbaar maken. Eerlijkheid en openheid staan bij mij hoog op de lijst. Ik zou het vreselijk vinden als Zoë stiekem zou gaan roken en zich de hele dag zorgen moet maken of ik het niet merk. Dan is ze ongezond bezig omdat ze rookt en heeft ze ook nog eens buikpijn en stress van de spanning of haar ouders er niet achter komen. Dat kan nooit de bedoeling zijn. Dus hier in huis zal altijd duidelijk zijn dat ze alles mogen proberen, maar ik zal er wel altijd bij vertellen welke gevolgen het heeft voor je gezondheid en ik zal ze ook zeker vertellen over wat ik allemaal gezien heb en nog steeds zie in mijn leven. Ze mogen nooit het gevoel hebben dat ze iets niet kunnen vertellen of vragen. De onvoorwaardelijke liefde moet altijd voelbaar zijn hier in huis, ook zonder woorden. Dus ik heb liever dat ze me bellen als ze te lam zijn om naar huis te komen, dan dat ze ergens in de goot in slaap vallen met alle gevolgen van dien.
Ik snap dat het ‘gevaarlijk’ is om te zeggen, want wat weet ik nou. Ik heb nog geen pubers. En misschien zie ik het nu nog wel allemaal te rooskleurig in en zijn de pubers over 10 jaar niet te doen. Maar proberen kan altijd, van onvoorwaardelijke liefde kunnen ze in ieder geval niet slechter worden. En de aanpak van mijn ouders heeft bij mij en mijn broer en zusje heel goed gewerkt. Ik denk het goed is om er vanaf het begin over na te denken. Leren praten is meer dan alleen de woordjes aanleren. En ik vind dat hoe druk of moe je ook bent je daar echt tijd voor moet maken. Maar nogmaals: dit is alleen mijn mening.
Kort samengevat is dus mijn allerbelangrijkste boodschap: praat met je kinderen vanaf dat ze geboren zijn, geef je kinderen het gevoel dat alles bespreekbaar is, dat wat ze ook doen ze altijd thuis kunnen komen, laat ze vertellen en veroordeel ze niet, probeer je in te leven, wees oprecht geïnteresseerd en laat ze op een niet al te bemoeierige manier weten wat de gevolgen zijn. En ook heel belangrijk: geef zelf het goede voorbeeld. Want je bent natuurlijk super ongeloofwaardig als je rookt in het bijzijn van je kids, elk weekend brak op de bank ligt en je tijdens het ontbijt de coke-restjes nog van de keukentafel moet vegen ;). Dit is natuurlijk super overdreven, maar je snapt wat ik bedoel.
Liefs!
Wil je meer lezen over deze campagne, neem dan een kijkje op http://rookvrijegeneratie.nl/
