De mensen die mij een beetje kennen weten dat zwanger zijn niet echt mijn ding is. Maar het gevoel dat ik graag een broertje of zusje voor Zoë wilde overheerste op een gegeven moment toch wel. Maar dat ik er nou zin in had kon ik niet echt zeggen;).
Ik weet niet waarom, maar ik denk de laatste tijd heel veel na over mijn zwangerschappen. Het lijkt wel alsof het nu pas een beetje begint in te dalen dat ik echt twee kinderen heb. Klinkt een beetje raar natuurlijk, want ik ben toch echt al ruim drie jaar moeder. Maar je leeft zo in een roes, soms vind ik het maar moeilijk te beseffen allemaal. Alsof het niet over mezelf gaat.
Maar goed, terug naar de zwangerschappen. Want waar ik het over wil hebben is het gevoel dat overheerste tijdens mijn zwangerschappen. Mijn eerste zwangerschap kan je op geen enkele manier vergelijken met mijn tweede zwangerschap. Tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik vanaf het moment dat ik zwanger was echt op een roze wolk gezeten. En dat klinkt heel gek, omdat ik het zwanger zijn echt vreselijk vond. Maar ik was zo intens gelukkig!! Eindelijk een baby! En dan ook nog eens een meisje, zo zo zo blij was ik, niet normaal. Ik kon ook echt niet wachten tot ze er was en had overal zo ontzettend veel zin in. Toen mijn bevalling begon heb ik letterlijk een vreugdedansje gemaakt. Omdat ik de eerste in mijn omgeving was kon ik iedereen echt verrassen met het nieuws, zo leuk allemaal. Ik vond alles zo bijzonder. Dus hoe vreselijk die zwangerschap ook was, het geluksgevoel stond echt wel bovenaan. En die zwangerschap moest ik gewoon even doorheen. Mijn verloftijd was ook zo heerlijk. Echt de allerfijnste tijd uit mijn leven. Helemaal niks aan je hoofd, alleen maar lekker tuttebellen en knuffelen met Zoë. Heerlijk!!
Ik heb heel lang het gevoel gehad dat ik geen plek had in mijn hart voor een tweede kindje, omdat ik zo vol was (en nog steeds ben natuurlijk) van Zoë. Ik was eigenlijk al helemaal tevreden. Ik wilde moeder worden en dat was ik, dus meer had ik niet echt nodig. Maar zoals ik net al zei voelde ik wel heel sterk dat ik graag een broertje of zusje wilde voor Zoë, maar ik had er niet echt zin in. Weer zo’n zwangerschap en dan opeens je hele leven overhoop. Ik zat in een heel lekker ritme en we kregen een soort van ons leven weer terug. Met een baby en een peuter ben je heel erg aan huis en tijden gebonden. Ik voelde aan alles dat ik het heel pittig zou gaan vinden. Maar aan de andere kant dacht ik ook: hoe eerder we het doen, hoe eerder we ook weer die lastige tijd achter de rug zouden hebben.
Achteraf gezien had ik misschien toch een jaartje langer moeten wachten en ik had oprecht niet verwacht dat ik in één keer zwanger zou zijn. Waar ik natuurlijk ook heel dankbaar voor ben, maar het is toch wel even slikken als je er voor gaat en het lukt meteen. Je weet dat het kan, maar toch schrik je wel als de test aangeeft dat je zwanger bent. Was wel echt even een procesje…en als ik heel eerlijk ben was ik niet meteen heel erg blij. Ik zou heel graag willen zeggen dat ik wel heel blij was, maar ik was het gewoon niet. De hele zwangerschap niet. Wat ook niet meehielp was dat ik een aantal mensen in mijn omgeving had waarbij het zwanger worden niet lukte, dus ik schaamde me ook wel heel erg dat het bij ons zo snel lukte en dat ik het stiekem ook prima had gevonden als het bij ons nog even geduurd had. Gelukkig en dankbaar was ik wel heel erg (dit dan weer intenser dan de eerste keer), maar hotel de botel zoals bij Zoë was ik absoluut niet. En daar heb ik me dan ook wel weer schuldig over gevoeld. Wat natuurlijk helemaal geen zin heeft. Hormonen zijn stom!
De zwangerschap zelf was lichamelijk fijner. Ik was wel weer heel beroerd in het begin en mijn bekken waren ook niet heel erg blij met de zwangerschap, maar ik werd veel minder dik en had veel minder last van vocht. En een beetje met je mind op aarde zijn is wel prettiger hoor, vooral voor mijn omgeving;). En tijdens mijn tweede zwangerschap heb ik wel mijn ‘oude ik’ weer teruggevonden. Dus carrière-technisch en voor mijn persoonlijke ontwikkeling heeft het heel veel goeds gebracht.
Die heerlijke tijd die ik met Zoë alleen heb gehad krijg je gewoon niet met een tweede, omdat je al een peuter hebt rondrennen. Het is gewoon keihard door rammen, in plaats van heerlijk tuttebellen en dutjes doen met je baby. Daarom denk ik dat het misschien beter was geweest als Zoë een jaartje ouder was, want dan zou zij op school zitten waardoor je wat tijd alleen met de baby kan hebben. Want ik hou zo ontzettend van de babytijd. Sommige mensen vinden dat dus helemaal niet leuk, maar ik vind het heerlijk. Als ik vrouwen zie die zwanger zijn van hun eerste kindje dan word ik plaatsvervangend gelukkig voor ze, omdat ik die eerste tijd als héél erg fijn en bijzonder heb ervaren. En als ik vrouwen zie die zwanger zijn van hun tweede denk ik: Phoeeee prettige wedstrijd en heel veel succes;).
Maar goed, dat is allemaal achteraf. Alles heeft zijn voor- en nadelen en een baby kan je gewoon niet echt plannen. Als ik niet zou hoeven te werken had ik het misschien wel heel anders ervaren. Maar het zit nou eenmaal in mij dat ik echt ook héél erg graag wil werken voor mezelf. Dat is even weggeweest, maar de zwangerschap van Vic heeft me dat weer teruggegeven en dat is dan ook weer niet voor niets denk ik. Daar geloof ik heilig in. Even positief bekeken ben ik nu ook wel heel erg blij dat ik de zwangerschap alweer achter de rug heb;). En elke dag zijn we weer een dagje dichterbij de tijd dat we weer een keer kunnen doorslapen. En niet geheel onbelangrijk: ik ben INTENS gelukkig met Zoë en Vic. Dat voel ik zo sterk, niet normaal. Elke dag besef ik me maar al te goed hoe fijn en bijzonder het is dat ze er zijn, ik voel me elke dag weer opnieuw nèt moeder, ik merk dat ik ontzettend veel van ze leer en ik geniet van hoe mega leuk ze zijn. Maar ik zie ook hoe erg het me uitput en dat ze me totaal veranderd hebben. Maar ik zou het nooit nooit nooit willen missen.
Ik vraag me dus af of er moeders zijn die wel twee (of misschien wel drie of vier) keer op een roze wolk hebben gezeten? Lijkt me zo heerlijk! En of jullie dan andere verschillen hebben gemerkt? En stiekem hoop ik ook dat er moeders zijn die zich herkennen in mijn verhaal, toch altijd fijn om te horen dat je niet de enige bent;). Leuk als je het laat weten via mijn instagram!
Liefs!!
Ps. de twinning tijger-sweaters en het tijgerbroekje van Vic shop je via Lotte Oudshoorn Design :)! Mega tip!
