Dit stuk heb ik geschreven voor www.mywinspiration.com op het moment dat ik 16 weken zwanger was, dus ruim een jaar geleden. Ik had toen net besloten om helemaal voor mezelf te gaan beginnen, had de misselijke eerste maanden van de zwangerschap weer achter de rug en zat nog vol in mijn opleiding tot gewichtsconsulent.
OMG Baby 2 on the way! Als ik heel eerlijk ben heb ik best wel lang getwijfeld over een tweede zwangerschap..ik wist wel dat ik heel graag een broertje of zusje wilde voor Zoë, maar ik heb heel lang het gevoel gehad dat ik absoluut nog niet zwanger wilde zijn en dat ik niet toe was aan een tweede kindje. Ik ben zo blij met Zoe en was nog helemaal vol van haar, dat ik me niet kon voorstellen dat ik ruimte had voor nog een kind. En ik was zo blij dat ik eindelijk weer een beetje mijn oude lijf terug had (nou ja..oude lijf..sorry mensen ik ben geen Doutzen dus het wordt nooit meer zoals het was, maar het ging weer de goede kant op zeg maar). Ook had ik het gevoel dat eindelijk alle hormonen uit mijn lijf waren die bij mij af en toe zorgen voor hele rare gedachten (daarover later meer). En nu Zoë steeds ouder wordt krijg ik steeds meer mijn leven weer een beetje terug en met een baby ben je toch wel weer een beetje aan huis gebonden. Dan heb je ook nog al die ellende in de wereld wat steeds dichterbij lijkt te komen. Met al die hormonen in mijn lijf kan ik daar enorm angstig van worden en is relativeren best moeilijk. Al met al zag ik er dus gewoon een beetje tegen op om weer ons hele leven overhoop te gooien, dus ik had niet zo’n haast met het proberen voor een tweede. Wat ik zoiets raars vind is dat zodra je eerste kindje 1 jaar is geworden iedereen, maar dan ook echt iedereen, constant aan je vraagt: “en wanneer komt de tweede?” Daar moeten mensen eens mee ophouden. Maar goed, de wens om nog een kindje te krijgen werd op een gegeven moment toch echt veel groter dan alle bezwaren, dus besloten we om het toch maar te proberen. Op 1 voorwaarde: alleen proberen in de maanden dat ik uitgerekend zou zijn in de winter. NOOIT meer hoogzwanger in de zomer. Als het niet zou lukken dan zouden we het nog een jaar uitstellen, waar ik ook helemaal vrede mee had. Uitstellen bleek niet nodig, want ik was meteen zwanger. Ik wist eigenlijk meteen dat het gelukt was, ik voelde me zo anders. Buikpijn, zere borsten, sterke geur, vaag hongergevoel, wiebelig en een beetje vergeetachtig. Ik heb helaas mensen in mijn omgeving bij wie het wat minder goed lukt, dus mijn eerste gevoelens bestonden eigenlijk alleen maar uit schuldgevoelens. Ook heb ik de eerste maanden heel sterk gedacht dat het mis zou gaan, omdat je zo veel negatieve verhalen om je heen hoort, waarom zou het bij mij dan wel goed gaan? Die ideeën worden natuurlijk veel erger door alle hormonen, super irritant. Pas na de laatste echo kon ik dat loslaten. Nu ben ik ruim 16 weken zwanger en voel ik me eindelijk oprecht blij en heb ik weer heel veel zin in een baby. Het scheelt ook enorm dat ik me nu weer beter voel, want week 6 t/m 15 waren echt weer hels. Ik was gewoon grijs in mijn gezicht (zelfs een spraytan was niet te zien en er was niet tegenaan te make-uppen), mijn mondhoeken lagen helemaal open, wallen tot op m’n knieën en laten we het over mijn haar maar al helemaal niet hebben. En dus natuurlijk super misselijk en extreem moe. Ik ben helaas niet zo iemand die prachtig zwanger is en er fluitend doorheen fietst. Ik heb me dus een beetje verstopt voor de wereld en helemaal niets kunnen doen. Zoë beleefde de tijd van haar leven, omdat ze opeens lekker veel op de ipad mocht kijken. Waar ik me natuurlijk extreem schuldig over voelde, maar goed, dat heb ik op een gegeven moment maar losgelaten. En echt thank god voor oma’s!!
Gelukkig had ik van mijn opleiding vakantie, dat kwam goed uit, want ik kon niet echt (echt niet) aan eten denken, laat staan het erover hebben. En vlak voor ik me slecht begon te voelen ben ik ook helemaal gestopt met mijn styling werk. Ik werkte nog 1 dag per week, maar dat bleek toch niet zo handig helaas. Heel jammer en ik mis het wel, maar het geeft ook weer allemaal nieuwe mogelijkheden. Dus nu ik me weer beter voel kan ik me vol gaan storten op mijn opleiding tot gewichtsconsulent en het opzetten van mijn eigen praktijk. En ook heel hard mijn best gaan doen voor eigen stylingklussen. Aan de ene kant voelt het ontzettend fijn om alle tijd voor jezelf te hebben, maar aan de andere kant ook super eng omdat het heel onzeker is. En geen inkomen hebben is voor mij dus echt vreselijk, want ik moet leunen op mijn vriend (is echt tegen mijn principes) en het betekent dat ik niet meer kan shoppen, maar goed: alles voor het hogere doel. En uiteindelijk is het voor mijn gezin ook beter als ik een leven creëer, waarin ik mijn eigen tijd kan indelen en er dus ook voor mijn kinderen kan zijn. En begrijp me niet verkeerd, ik heb niks tegen mensen met fulltime banen van 9 tot 6, maar mij maakt dat ongelukkig en ik heb besloten dat ik het anders wil. Maar doordat ik enorm de druk voel om een inkomen te regelen, ben ik toch bijna geneigd om op zoek te gaan naar een vaste baan. Maar gelukkig is daar dan mijn vriend die me weer even helpt herinneren dat ik geen vaste baan wil en dat dit mijn kans is om mijn eigen ding te doen en een leven te creëren zoals ik het in mijn ideale wereld voor me zie. Je eigen business opzetten kost tijd, dat vind ik best lastig, want je hebt soms het gevoel dat je maar niks aan het doen bent. Al moet ik toegeven dat ik de afgelopen maanden ook niks anders gedaan heb dan broeden, voor mijn kind zorgen, Nijntje en Netflix (tip: nooit aan Nashville beginnen als je eigenlijk echt andere dingen moet doen met je leven…ik zit er HELEMAAL in!) …misschien komt dat gevoel daar nog een beetje vandaan;) Hopelijk komt daar nu weer verandering in, we gaan het meemaken:)!
